[_bülbül_]

Ey nebi ey sadrımın sahibinin habibim dediği
Ab-ı didem gül-i rana ey vefa yamaçlarının gülü
Peygamberim…
Ondört asır evvel yine bu günlerden bir gün ,
Bir güneş gibi doğdunuz karanlık dünyamıza.
Bir rahmet yağmuru gibi yağdınız,
kuruyan çatlamış topraklarımızın üzerine.
Pusulasını kaybetmiş insanlığa kutlu bir rehber oldunuz.

Özledik sizi ya Resulullah!
Özledik Ey vefalı dost,
Peygamberim…
Öpsem o kutlu mübarek ellerinizden,
ayaklarınızın tozu olsam keşke!..
varsam dizlerinizin dibine kabul buyurur muydunuz beni.

Sizi görenler size doyamadılar.
Sizi göremeyen ümmetinizse sizin hasretinizle yanıyor.
Özledik sizi ya Resulullah özledik.

Mevlana’ya yolunun toprağıyım dedirten sizin hasretiniz değil mi?
Sizin için gözyaşı döken Fuzuli’ye gül yanağının hasretiyle
Ağlasam da ne çıkar,
gül çıkarmak için dikenlere su vermek kayıp sayılmaz dedirten sizin
sevginiz hasretiniz değil mi?
Kimse sizde kusur bulamadı sizi bilmeyen an...