Soğuk, Üstad'dan utanıyordu
 

Bunu biraz düşünmeli değil misin?
70 kişilik koğuşta yalnızdı. Yalnız bırakılmıştı. Afyon'un soğuğu bir eşkiya gibi heryere çökmüştü yine. Kaldığı koğuşun camları kırılmış ve ölmesi isteniyordu.
Sen gaz tenekesinde sönük korların etrafında ısınmak(!) ne demek bilir misin?
Koğuşta yalnızlığa, ölüme, unutulmaya terkedilmek ne demek?
Soğuk, O'ndan utanıyordu adeta. Halbuki yan koğuşta müebbetlik bir komünist ve bir tecavüzcü ve siyasi bir mahkum sıcaktan harıl harıl bir sobanın başında ve sıcak suyu olan banyolarında hayat sürüyorlardı.
Adalet, tecavüzcüye bakıyor ama senin yokluğuna hükmediyordu.
Çift yorgana sarım sarım sarılıyordun ama fayda etmiyordu.. Yorgan, gaz tenekesinden soba, içi geçmiş kor senden utanıyordu.
Tüm bunların üzerinde yiyeceğine zehir katılıyordu. 19 kez zehirleniyor ve ölmüyordu..
75 yaşında bir ihtiyara hapishaneyi ve hapishanede de hücreyi reva görenlere yine de hayırlıca dualar edebiliyordu.
'Buraya gelmekliğim gerekiyormuş' diyerek sağdan soldan sebeplerle neden buna maruz kaldığını izah ediyor ve isyan etmiyordu.
Soğuk beton, soğuk su, kırık cam, paslı demir, zehirli kap, pislik dolu yerler hepsi senden utanıyordu.
Güya O'na acır gibi yapıyor ve o koğuştan alıp, yankesicilik ve hırsızlık gibi suçluların topluca bulunduğu 5. koğuşa alıyorlardı ki iyice rahatsız olsun ve bunalsın.
5. koğuşun ağa babası Nadir Hoca lakaplı birisi mertçe davranarak O'na battaniyelerden çevrili bir odacık yaptırıyor ve içine de ısınabileceği bir soba koyduruyordu... Mahkumlara ise çıt çıkarttırmıyordu. Rahatsız etmiyorlardı.
Nadir Hoca'nın bu civanmert ve samimice davranışı, Barla'da herşeye rağmen ve tüm baskıya karşın O'nun sobasını yakan ve çoraplarını değiştiren ayakkabılarını temizleyen Sıddık Süleyman'ı andırıyordu.
Altı ism-i azamı anlattığı ve herkesi tefekkürün en güzellerine götürdüğü sözler, Çamlıca tepesinden veya Piyer Loti'den değil, Eskişehir hapishanesinin karanlık dehlizlerinde yazılıyordu.
Otel odasında kalıyordu. Evi yoktu. Gelip otel odasında da zehirliyorlardı. Annesi yoktu. Babası yoktu. Aşireti yoktu. Kardeşleri uzaktı. Çocuğu yoktu. 'Eyne'l meferr?' (Kaçacak yer neresi?) diyerek sadece Allah'a sığınıyordu.
Urfa'da bir kadir gecesi vefat ediyor ve defnediliyor ama yine rahat bırakmıyorlardı. Urfa'da İbrahim aleyhisselama sahip çıkan mübarek mekan, Üstad'a ancak 3 ay sahip çıkabiliyordu. Urfa toprağı da ondan utanıyordu.
Mezarı hala yok. Bir taşı ve bir işareti bile yok. Ruhuyla beraber bedenide Reşhalaşmış gibi. Ellerimizde 200'e yakın ülkenin çiçekleri var ama O yok.
Seni ancak bu dizelerle anlatabiliyoruz onlara :
Dünyâyı dolaşan seyyahlar değil, Alev alev yanan emrâhlar değil,
Mihrab değiştiren ham-ruhlar değil, “Yâr yâr” diyerek can verenler bilir.
Aşk yolunda hep itilip kakılan, Yığın yığın belâlara takılan,
Horlanıp ve hor gözlerle bakılan, Şânını yollara serenler bilir. (***)
Salih CAN
alıntıdır....