Çocuğumu Madde Bağımlısı Yapan Kim?

[Linkler Ziyaretçilere Kapalıdır.Giriş Yap Veya Üye Olmak için TIKLAYIN...]


Evladım, evladım ellerimin arasından kaydı. Çocuk dedim ciddiye almadım, evdeki huzursuzluklardan etkilenmez sandım. Huzuru sokaklarda arıyormuş meğer yavrum.

Babasıyla çok kavga ederdik, çoğu zaman buna şahit olurdu yavrum. Yanında birbirimize etmediğimiz hakaret kalmazdı. Küçük daha, ilkokul çağında ne anlar dedik. Meğer anlıyormuş. Bizden gitgide uzaklaşıyormuş.



Sevgiyi, huzuru yanlış yerlerde kötü arkadaşlarda, içkide, sigarada arar olmuş. Okulunu da takip etmedik. Çok ihmal ettik onu, kendi huzursuzluklarımıza kaptırdık kendimizi. Meğer çocuğumuzun yüreği kanıyormuş. O masum tertemiz çocuğumuzu öldürüp yerine kavgacı, madde bağımlısı bir enkaz bırakmışız. Evde gördüğü şiddet iliklerine kadar işlemiş, o da arkadaşlarıyla ilişkilerinde, öğretmenleriyle ilişkilerinde şiddete başvurur olmuş.
Ağzından sevgi sözcükleri duymaya allıştığım yavrum küfürsüz konuşmaz olmuş. Biz onu bu hale getirdik. Kendi nefsimizin kölesi olmaktan onu görmeze geldik. Olur olmaz kavgalar ettik. Her şeyi sorun ettik.
Bir çocuk için evdeki huzurun, anne baba arasındaki sevgi ve uyumun ne kadar önemli olduğunu unutup onu dışarlara ittik.


Elimizden kayıyor şimdi yavrumuz, bıçaklanmış ve bıçaklamış.
Kendini zehirlemek isterken denkleştiremediği para için bıçaklamışlar, oda hiç acımadan kendini bıçaklayan çocuğu bıçaklamış.
Bıçakladığı çocuk da, yavrum da şu an yoğun bakımda, annesi babası ne haldedir kim bilir şimdi?
Çocuklarının acısı yanında, yavrularını ihmal ettiklerini düşünüyorlar mıdır,hatalarının farkındalar mıdır acaba?
Biz düşünüyoruz ve farkındayız ama ne fayda...

Çok ihmal ettik onu, çocuk yetiştirmeyi sadece karnını doyurmak sanmakla büyük hata ettik.
Huzursuz, kavgalı bir ortamda büyüttük onu.
Ve bu hatamız sonucu yavrumuz yoğun bakımda.

Belki açamayacak bir daha gözlerini yavrumuz, belki diğer çocuk da...
İhmalkar ailelerin cezasını o gencecik çocuklar çekecek ve çekiyor.
Dünyanın dört bir yanında bu böyle çocuklar herşeyi anlıyor.
Yuvalarında huzur ve sevgi arıyorlar. Bulamadıklarını sokaklarda yada maddelerde arıyorlar.
Sonuç bizimkisi gibi vahim oluyor.
Yavrum orda yatıyor, ben burda perişan.
Anneliğimi layıkıyla yapamamanın acısıyla kıvranıyorum. Kocamsa farksız değil, o da benim gibi.

Yapmadıklarımızın cezasını çekiyoruz, ama ne fayda yavrumuz ölümle kol kola.

Gülşah D.