Çalışmayan anne
 

sevgili Çalışmayan Anne, Bazı insanlar senin bütün gün evde ne
yaptığını sorguluyorlar. Ben biliyorum.
Biliyorum, çünkü ben de anneyim ve bir
süreliğine de olsa ben de senin yaptığını
yaptım. Maddi karşılığı olmayan, hatta çoğu
zaman karşılığında bir teşekkür bile
almadığın, sabah uyanır uyanmaz
başlayan ve akşam yattığında bile
bitmeyen bir iş yaptığını biliyorum.
Bitmek bilmeyen bir şekilde hafta sonları ve geceleri de çalıştığını
biliyorum. Bütün bunların karşılığının
mutluluk verici ama yetersiz olduğunu
biliyorum. Çayını, kahveni nadiren sıcak içebildiğini
biliyorum. Dikkatinin sürekli
bölündüğünü, herhangi bir işi tek
seferde, bölünmeden yapabilmenin ne
kadar zor olduğunu biliyorum. Halen
gündüz uykusu uyumaya devam eden tek bir çocuğun yoksa eğer, gün boyu
sakin bir an yakalayamadığını
biliyorum. Gün be gün nelerle uğraştığını, destek
alamadığını biliyorum. Ağlama
nöbetleri, tuvalet kazaları, yemek
savaşları, yere saçılan yiyecekler,
duvara sıvanan boyalar, kardeş
kavgaları, durmaksızın ağlayan bebekler… Ardı arkası gelmeyen, ucu
bucağı görünmeyen bir iş olduğunu
biliyorum: Yemek için alışveriş yap,
hazırla, pişir, çocuklara yedirmeye çalış,
yere dökülenleri temizle, bulaşıkları
yıka ve bütün bunların hepsini üç saat içinde tekrar et… Öğle yemeğini huzur içinde yediğini ya
da öğleden sonra kısa bir şekerleme
yapabildiğini hayal ettiğini biliyorum.
Bütün bunlara değip değmediğini
sorguladığını, işyerinde arkadaşlarıyla
kahve molası verebilen arkadaşlarına imrendiğini biliyorum. Akşam eşin işten
eve geldiğinde, tam da senin
dinlenmeye en çok ihtiyacın olduğu
anda onun ayaklarını uzatmak
istemesinin seni nasıl ağlamaklı
hissettirdiğini biliyorum. Kimsenin yardımı olmadan, bütün gün
aralıksız bir şekilde çocukla ilgilenmenin
zorluklarını anlamayan birçok insanın
seni nasıl hafife aldıklarını biliyorum.
Onlar, senin, çocuklar bir kenarda
sessizce oynarken kahveni yudumladığını zannediyorlar. Finansal bağımsızlığını özlediğini
biliyorum. Başka insanların hafta sonu
geldiği için sevinmesinin seni rahatsız
ettiğini biliyorum çünkü senin için her
gün aynı: hiç tatilin yok. Maddi
karşılığını almadığın, gerçek bir iş yaptığın halde birçok insanın senin
çalıştığını anlamadığını biliyorum. Sevgili çalışmayan anne, nasıl yaptığını
bilmiyorum. Sonsuz sabrını, her günü
heyecanla karşılamanı ve çocukların
seni yorduklarında bile onların
hayatlarına neşe katabiliyor olmanı
alkışlıyorum. Herhangi bir karşılık almadan, terfi, ün, maaş olmadan
çalışıyor olmanı takdirle karşılıyorum.
Çocuklarının kendilerini önemli
hissetmelerini ve sevgi dolu bir
ortamda büyümelerini istediğini
biliyorum ve sen, sevgili çalışmayan anne, bunu en iyi şekilde yapıyorsun. Seni anladığımı bilmeni istedim. İkimiz
de anneyiz. Ve biliyorum. Yolun diğer tarafından sevgiyle… Çalışan Anne — Sevgili Çalışan Anne, İnsanların, çalışmak için çocuklarını
başkalarının bakımına bırakıyor olman
yüzünden seni yargıladıklarını
biliyorum. Bazı insanlar senin
çocuklarını biz çalışmayan annelerin
kendi çocuklarını sevdiği kadar sevmediğini bile iddia edip, çocuklar için
en iyi şeyin evde anneleriyle olmak
olduğunu söylüyorlar. Bunu nasıl söyleyebilirler? Ben, senin
çocuklarını diğer her anne kadar
sevdiğini biliyorum. İşe dönmenin kolay
bir karar olmadığını biliyorum. Artılarını
eksilerini bebek olmadan çok önce
tarttın. Hayatının en önemli kararlarından biriydi bu… Bunu belki
öğrenciyken bile düşünüyordun. Seni her yerde görüyorum. Sen,
çocuklarım hasta olduğunda onları
iyileştiren doktorsun. Sen benim
çocuğumun alerjisini teşhis eden
uzmansın. Sen kocamın sırt ağrılarını
geçiren fizyoterapistsin. Vergi ödemelerimizi koordine eden mali
müşavirsin. Oğlumun ilkokul
öğretmenisin. Kreşimizin müdürüsün.
Kızımın jimnastik öğretmenisin. Bize
evimizi satan emlak uzmanısın. Sen
olmasaydın bu dünya nasıl bir yer olurdu? Ya “bir annenin yeri evidir”
diye ısrar edenlere teslim olsaydın? Her işi, sana ve ailene uygun olup
olmadığı konusunda tarttığını
biliyorum. Spor yapabilmek ya da biraz
olsun kendi kendine kalabilmek için
herkesten bir saat erken kalktığını
biliyorum. Akşam eve geldiğinde “ikinci mesai”nin başladığını biliyorum.
Dışarıdan konuşanlar profesyonel işinin
yanı sıra bir de koca bir evi idare
ettiğini anlamıyorlar. Eve geliyorsun,
yemek pişiriyorsun, çocuklarını
yıkıyorsun, onlara kitap okuyorsun. Yataklarına yatırıp iyi geceler öpücüğü
veriyorsun. Faturaları ödüyorsun,
mutfak alışverişini yapıyorsun, çamaşır,
bulaşıkla uğraşıyorsun, diğer tüm
annelerin yaptığı gibi… Çocuklarından daha fazla ayrı kalmanın
seni suçlu hissettirdiğini, bu yüzden
kendine ait zamandan fedakârlık
yaptığını biliyorum. Çocuklarını kreşe
bıraktığında işten kendin için izin
almayı kendine çok gördüğünü biliyorum. İşe gidiyor olmanın senin için
“izin” olduğunu düşündüğünü
biliyorum. İşte geçirdiğin saatlerde
hiçbir anı boşa harcamadığını biliyorum.
Yemeğini masanda yediğini, kahve
içmeye çıkmadığını, işine kendini tamamen adadığını biliyorum. Orada
olmayı seçtin. Orada olmak istiyorsun. Çocuklarına kimin bakacağı konusunda
kılı kırk yardığını, birçok yuvanın çok iyi
hizmet sunduğunu biliyorum.
Çocuklarını sadece gerçekten
sevilecekleri ve iyi bakılacakları bir
ortamda bırakacağını biliyorum. Çocukların hasta olduğunda, belki de o
günün kazancından vazgeçip onlara
bakmak için evde kaldığını biliyorum.
Böyle zamanlarda gizliden gizliye mutlu
olduğunu, çocuklarınla olabilmekten
büyük keyif aldığını biliyorum. Her zaman orada olamadığın için suçlu
hissettiğini biliyorum. Ama sevgili
çalışan anne, şunu da biliyorum ki, sen
çocuklarına çok iyi örnek oluyorsun.
Onlara kadının kariyer sahibi
olabileceğini, evin dışında çalışarak verimli olabileceğini, aynı zamanda
sevgi dolu bir anne olunabileceğini
gösteriyorsun. Kızlarına hayatlarında ne
isterlerse onu olabileceklerini
gösteriyorsun. Güç, dayanıklılık, tutku,
direnç timsali oluyorsun, ve bunu da sevgi ve mutlulukla yapıyorsun. Seni anladığımı bilmeni istedim. Çünkü
ikimiz de anneyiz. Yolun diğer tarafından sevgiyle… Çalışmayan Anne