Feryadın Yankı Bulmadığı Zamanlar/ Emine KCMN
 

Hoyrat ellerde tuz buz edilmiş camdan UMUTLAR
Tavanı başımıza çökmüş, baykuş tünemiş, viran olmuş GÜVEN

Ocağımıza incir ağacı diken marazlı MERHAMET
Ayrık otları sarmış, can suyu çekilmiş ADALET
Hayallerin ve hareketin sessiz katili ATALET

Haksızlığa dilsiz şeytan, hakikate zehirli sarmaşık olmuş dikenli DİLLER
Ayağına demir prangalar vurulmuş, hareketsiz İSKELETLER

Kristallerine kurşun asılmış gibi ağırlaşmış, mazlumun feryadını duymayan KULAKLAR
Üzerine önce toprak, sonra beton döküp yerin yedi kat altına gömülen kapalı, çürümüş VİCDANLAR

Tek renk, tek dil, tek Ben'le göğü ve denizi siyah olan ZİHİNLER
Kendinden başkasına yaşam hakkı tanımayan faşist FİKİRLER

Kendine verileni rafa kaldırmış, YAPAYına hayran kullanılmayan ZEKALAR

Gelecekten umutsuz, geçmişe alzheimer, tüm iddiasını yitirmiş mankurtlaşmış BEYİNLER

Toprağa eksen filizlenmeyecek derece yapay, kalplere ekilen arsız DUYGULAR

Güneş-su görmeyen, oksijensiz ve vitaminsiz kalmış, yerlerde sürünen AHLAK
Buhar olmuş, zerrecikleri kalmamış uçup giden EDEP
Tanımı TDK da bulunan HÂYÂ..


Ah insan! domatesin içinde, inek derisinde, ağaç kütüğünde Allah'ı arayan, burnunun ucundaki ayetlere ve kendi mucizelerine BİGANE...

Ah insan! Kâinat ayetlerine sırtını dönmüş, iki kapak arasında teğanni ile ayet arayan DİVANE

Yaratılış ve kainatın kozmik korusunda ahengi bozan, koroya uyumsuz düzen bozucu FESAD...

Ah insan! dünyayı cehenneme çevirirken kendi ateşini körükleyen, kötülük ruhuna işlemiş zalim NEMRUT
Yol yanlış farkında ama çok yol almışlığını bahane edip, yürüdüğü yoldan dönmek istemeyen GAFİL....

Şimdi sana ne demeli?

Alemlerin Rabbi senden ümidi kesmedi, sen niye kendinden bu kadar erken vazgeçtin?

Akifçe sorayım:
Neden azmin bu kadar süreksiz
Sen mi yoksa davan mı yüreksiz?


E.Kocaman/Samsun
[Linkler Ziyaretçilere Kapalıdır.Giriş Yap Veya Üye Olmak için TIKLAYIN...]

Alemlerin Rabbi senden ümidi kesmedi, sen niye kendinden bu kadar erken vazgeçtin?
Emine Kocaman


Bütün sistem insanlığı bitirmek için çokdan kolları sıvamış biz anca farkına vardık. Kedimizi yapay zekamın kollarına bırakdık giyoruz, öyleki evdeki malzemeyle ne yemek yapacağımızı düşünmek istemiyoruz . Gerisini siz düşünün ! Sıkı durun düşünme yetisini yitirmiş aklını sanala bağlamış bir nesil geliyor.

Ne demişdi bir düşünür: insan doğulmaz insan olunur.

Emeğinize sağlık hocam

Hocam Yazınız, içimizi cızlatan bir ağıt gibi... lakin bu bir ağıttan öte, hoyratlaşmış çağımıza tutulmuş bir ayna...hangi sağırlık bu feryadı duymazdan gelir?

Evet, güven yıkıldı, merhamet viran, adalet kurumuş bir kök gibi...
Ama hala bir yerlerde bir damla "insaf", bir kırıntı "haya", bir nebze "muhabbet" varsa; bu sözler onları uyandırmak için yazılmış...

Bugün “dil” suskun, “akıl” teslim, “kalp” sürgünde…

Güvenin başımıza yıkıldığı, merhametin delik deşik edildiği, adaletin köklerinden kurutulduğu bir çağda yaşıyoruz.
Zihinler kararmış, vicdanlar mühürlü, diller dikenli, yürekler taş kesilmiş…


Camdan umutları hoyrat ellere emanet ettik,
İncir ağacı değil, zakkum diken elleri tuttuk.

Merhamet aradık merhametsizden, adalet bekledik zalimden…


Sen yazarken “ah insan” dedin ya...
İşte orası titretti. Çünkü “insan” unuttuğunu hatırlarsa, işte o zaman insanlaşır.

Ve evet…
İnsan burnunun ucundaki ayeti göremez olmuş, gökte yıldız arıyor.


Ayetin sesine değil, özüne yönelmesi gerekirken, tilavetin makamına tutuluyor.
Sözün sahibini unutmuş, sadece sözün sesine meftun olmuş.


Oysa Kur’an bir inzaldir.
Bir estetik değil; bir emirdir, uyarıdır, dirilticidir.
Kalbe inmeyince, kulakta yankı kalır;
Hayata inmeyınce, tilavet amacından uzaklaştırır.

Senin sonda sorduğun o soru var ya…

“Alemlerin Rabbi senden ümidi kesmedi, sen niye kendinden bu kadar erken vazgeçtin?”

ayetle tam sırası ;
يَا أَيُّهَا الْإِنسَانُ مَا غَرَّكَ بِرَبِّكَ الْكَرِيمِ
Ey insan! Seni, cömert olan Rabbin hakkında aldatan nedir?
Seni yaratan, şekil veren, seni insan kılan o Kerîm Rabbini...


O cümle, Musa’nın saraya girişi kadar cesur, İbrahim’in ateşe yürüyüşü kadar net, Yusuf’un kuyudan çıkışı kadar umutludur.

hocam…
Bu satırların uyanış olur birilerine.
Bu kelimeler, karanlıkta bir mum yakar.
Okur der ki: “Demek ki hala konuşan bir vicdan varmış.”

Yüreğine Sağlık…
Çünkü hakikati konuşanlar azaldıkça, karanlıklar çoğalıyor.