Babana Bile Güvenmeyeceksin Çağında/E. Kocaman
 

4 yaşında iken, yoldan karşıya gecerken elimi sımsıkı kavrayarak tutan çocuk; tüm tatlılığı, olanca ciddiyeti ile gözlerimin taaa retinasina kadar bakarak: " Teysse, ben anneme, babama bide sana çok güveniyorum " dedi.
Küçücük parmakları avucumun içinde kaybolacak gibiydi.
O nasıl bir sözdü öyle..

Bütün çağın kalabalığı sustu içimde...

"Güveniyorum".....

Bu söz bugünün dünyasında sadece duygulandırmıyor, aynı zamanda utandırıyor da bizi.
Çünkü biz, “Babana bile güvenme” denilerek büyütülen bir çağın çocuklarıydık. Ah o an, ezildim küçüldüm mü desem, nasıl büyük bir onur mu duydum desem bilmiyorum. Tek bildiğim çok büyük bir makamdan çok büyük bir iltifat ve görev devraldığımdı. Evet seçilmiş kişiye, hissettiği güveni hiç ama hiç bozmaması gerektiği, ahtini unutmamasını, bunu kutsal görev bilmesini öğütledi bu küçük eller....

Güven, yetişkinlerin dünyasında artık bir zayıflık; safiyet, saflık sayıldı.

Ne kadar büyük bir cümleydi bu…
Sanki Rabbim fısıldıyordu kalbime:

> “Emanete sadık kal. Zira güvenmek hâlâ mümkün.”

“Allah, kendisine güvenenlerin yardımcısıdır.”

Güven noktasından vurgun yediğim ve büyük sinandığım bir zamanda, o gün o sözlerle sarsılan bünyeme şunu sordum; "küçücük çocuk neden başka bir kelime değil de bunu seçti. Bir çocuk, dört yaşında, kelimelerin en safını seçiyor.
Nerden biliyordu bu kadar büyük duyguyu?
Güveniyorum…
Ne kadar sade, ne kadar derin, ne kadar unuttuğumuz bir kelime.
O anda sadece bir çocuğun bana duyduğu sevgiyi değil,
Rabbimin bana yüklediği bir emaneti hissettim.

“Allah size emanetleri ehline vermenizi ve insanlar arasında adaletle hükmetmenizi emreder.”
(Nisâ Suresi, 58)

O minicik kalp, bana bir emanet teslim etmişti.
Emanetin adı: güven.
Ve o an anladım, bir çocuğun güvenini taşımak;
bir inancı taşımak gibidir.
Çünkü İslam’da güven (eman), imanın bir parçasıdır.
Peygamberimiz (s.a.v.) buyurur:

“Mümin, elinden ve dilinden insanların emin olduğu kimsedir.”
(Tirmizî, Îmân 12)

Fakat bir yandan da, o saf cümlenin yankısı zihnime başka bir sesi getirdi:
“Babana bile güvenmeyeceksin bu devirde.”

NEDEN?

İnsan bu hayatta en çok babasına güvenmeyecekse kime güvenecek?. Hangi yaşta olursak olalım o "koca dağ" illa üstümüze mi yıkılmalı? Vaktiyle bu küçük çocuk gibi ahitleşmediğimizden, "sana çok güveniyorum" demediğimizden mi yoksa?...
Ne acı bir çelişki değil mi?

Bir çocuk, yüreğinin bütün açıklığıyla “sana güveniyorum” diyebiliyor, ama biz yetişkinler, hayatın darbeleriyle, debdebesiyle güveni bir zayıflık gibi görüyoruz.

“Güvenmek”zayıflık , “inanmak” ise saflık sayılıyor. İşte asıl kayıp burada.

Bir toplumun ahlakı, güven duygusuyla ayakta durur.
Güven yıkıldığında, her şey sessizce çöker.

Biz “El-Emîn” bir Peygamberin ümmetiyiz.
Onu tanımlayan sıfatın, bugün neredeyse hayattan silinmiş olması,bir yürek yarası değil midir?

Bir çocuğun ağzından çıkan o cümleyle,
sanki Rabbim bana şöyle dedi:

“Emanete sahip çık. Çünkü güven hâlâ yaşayanların yüreğinde nefes alıyor.”

Ne olduysa oldu…
Kimi menfaat için yalan söyledi, kimi sadakati sattı…
Ve bir sabah uyandık,
“Babana bile güvenmeyeceksin bu devirde.”
cümlesiyle yüzleştik.

İşte şimdi o iki dünyanın tam ortasındayım:
Biri, çocuk kalbinin saf, berrak güveni;
Diğeri, yetişkin dünyanın kirli şüphesi.

Biri fıtratı temsil ediyor, diğeri fıtratın bozulmuş hâlini…

O minicik el bana bir şeyi hatırlattı:
Bu çağ ne kadar kararsa kararsın, güven hâlâ tamamen ölmedi.
Bir çocuğun kalbinde hâlâ saf, hâlâ temiz bir yer var.
Belki de Allah, o sözü bana duyurarak
“Bak, hâlâ umut var” demek istedi.


Ve ben dua ediyorum:

Ya Rabbi, beni o çocuğun güvenine layık kıl.
Beni, güvenin hâlâ var olduğuna inanabilenlerden eyle.
Ve babanın bile güvenilmediği bu çağda,
Peygamber ahlakıyla güvenilen biri olmayı nasip et bana.

Bazen bir çağın çürümüşlüğünü, güvenden darbe alan yerlerimizi bir çocuğun bir cümlesi iyileştiriyor.
Ve bazen bir minik elin sımsıkı tutuşu, bütün insanlığa yeniden insan olmayı hatırlatıyor.

Biliyorum çocuklar yanılmaz.

Ve çocukların güveni, bazen bir ümmete yeniden iman öğretir...

O küçük "teyze" sesi, aslında büyük bir ses oldu içimde.
Allah’ın “emin” kullarından olabilmek için, o güvene layık olmak zorundaydım.
Çünkü çocuklar konuşurken melekler şahitlik eder…
Ve onların duası, doğrudan arşa çıkar.

O gün bir el tuttum, ama aslında bir dua tuttum.
O gün bir söz duydum, ama aslında bir ahit duydum.
Ve şimdi biliyorum ki, bir çocuğun güveni; sadece dünyevi bir sevgi değil, ahiretlik bir mesuliyet…

Rabbim beni o güvene, o emanet bilincine layık eylesin.
Ve o minik yürek büyüdüğünde de,
"Ben ona güvenmekle hata etmedim" diyebilsin…

Rabbim kalplerimize güven aşılasın ve istikamet üzere kalmayı nasipetsin...