Bir neden bulur kalp üzer insanı..."

Kalp nedensiz üzer mi ki insanı?
Belki de üzer.
Akıl söyletirse, kalp de üzer, ağlatır bazen.
Kalp tıpkı çocuk gibidir; durup dururken ağlayabilir, ağlatabilir, sevebilir, sevdirebilir, küçücük şeylerden mutlu da olabilir.

Kalp güzel şeyler barındırır içinde; eğer kararmamışsa bir noktadan sonra.
En güzeli sevgiyi, aşkı, şefkati barındırması, koruyup kollaması onları, içinde taptaze tutabilmesi...

Kağıt gibi inceciktir kalp; cam gibi belki..

ezilmeye, kırılmaya müsaittir.
Kırılan bir kalp....

Kırılan bir kalp, bir daha eski haline dönebilir mi?
"Dal rüzgarı affetmiştir ama, kırılmıştır bir kere..."
Durup dururken sever mi ki insan, durup dururken ağlar mı?
Nedensiz yaşanır mı hiç; nedensiz ölünmeyeceği gibi.
Ama ben durup dururken yazıyorum işte...
Neden, ben de bilmiyorum.
Kalbim üzme beni n'olur...
"Akıl bir serçeyi avuç içerisinde tutmaksa, kalp avucunun içine kendini koymaktır.."

Avucunu aç bir bak, ne görüyorsun?

Hiç...

La Edri

Cam kırıkları gibidir
bazen kelimeler,
ağzına dolar insanın.
Sussan; acıtır,
konuşsan; kanatır .

Oğuz Atay

Sonra döndü arkasını ve dedi ki;
"Bir mandal kadar bile kararlı tutunamıyoruz hayata..."

Sonu belli olmayan bir yoldur hayat,
Önüne ne zaman neyin çıkacağını bilemezsin,
Bazen bir şeyler alıp götürür senden,
Tutamazsın..
Bazen de hayatın getirdiklerinden kaçmak istersin,
Ama kaçamazsın..
Böyledir hayat bir türlü anlayamazsın..
Ve bir gerçek vardır ki...
Acıyı tadmadan Mutluluğu,
Tadamazsın....

Kaç defa varılır da , çalınmazmış bir kapı ...