sen..
 

Ey gönül, ey gönül neden bu kadar gamla dolusun.

Yıkıksın, kırık döküksün ama tılsımlı bir definesin sen.

Meleksin secde etmeleri emredilen kadri yüceltilmiş bir varlıksın, bildiğin gibi değil, her varlıktan daha olgun daha ilerisin sen.

Ruhsun, Cebrail in üfürmesi ile ikizisin, ALLAH ın sırrısın, Meryem in oğlu İsa gibisin.

Kendine bir hoşça bak, âlemin özüsün sen, varlıkların gözbebeği olan insansın sen.

Mertebini adlarla sanma; adların sahibindedir. Dönüp varacağın yer her şeyi yaratandır, eşyaya gideceğini zannetme.

Gördüğün gerçekleri rüya sanma, sen başka bir varlıksın; kendini her sureti kabul eden Heyulanın büründüğü suret zannetme.

Keşifle gerçekliği meydana çıkan manayı dava sanma, hakkında söylenen vasıfları gözüne girmek için söylenmiş sözler zannetme.

Kendine bir hoşça bak, âlemin özüsün sen, varlıkların gözbebeği olan insansın sen.

Sırrını inleyip de sakın ağyara açma; bilmezlikle inkar çukuruna düşmekten sakın.

Ahların, sakın, sevgilinin kakülüne değmesin, sonra Mansur gibi dara çıkarsın.

Sakın yaradan incinip de sevgiliye aczini bildirmeye kalkışma;

a çaresiz kişi bulduğun kadri yüce incileri sakın... <>

Kendine bir hoşça bak, âlemin özüsün sen, varlıkların gözbebeği olan insansın sen.

Sevgi sırlarının mahzeni, o sırlar hazinelerinin konduğu yer sendedir, sende. Erlik, yiğitlik nurlarının madeni sendedir, sende.

Gizli gizli daha nice ruh halleri var sende. Tanıyıp anlayış sende, hüner sende hakikat sende.

Baksan görürsün ki yer de, gök de, cehennem de, cennet de sende, kursi de sende, melek de elbet sendedir sende.

Kendine bir hoşça bak, âlemin özüsün sen, varlıkların gözbebeği olan insansın sen.

Yazıktır, padişahken alemde yoksul olmayasın, ümit ve yalvarışla boz bulanık bir hale gelmeyesin.

Yeis vadisinde düşüp bir hiç olarak yok olmayasın, yolunu yitirip bela sahrasının yolunu tutmayasın.

Âdeme yapış ki gerçekten ayrılmayasın, secdeler etki Tanrı reddetmesin seni.

Kendine bir hoşça bak, âlemin özüsün sen, varlıkların gözbebeği olan insansın sen.

Tanrı dan gayri bütün varlıklardan, çakıp sönen, gelip giden bütün şimşekler gibi geç git. Üstüne takılan, konan çerçöpe aşk ateşine siper et (onları yak yandır).

Gönül bağlanacak şeylerin eserleri, sakın, eteğini tutmasın. Şems gibi, Mevlana yı isteyerek yola koyul, yol olmaya bak.Aynanı (gönlünü) arıt, bütün suretler ona vursun, görünsün. Galip, hele bir duygularını derle, topla da bak.

Kendine bir hoşça bak, âlemin özüsün sen, varlıkların gözbebeği olan insansın sen.
(şey galip)

Cvp: sen..
 

Bunları okur okumaz aklıma direk;

''Lekad haleknel insane fi ehseni tekvim,
Summe radednahu esfele safilin..........''

Ayeti geldi kardeş...

Ne diyor Oyüceler yücesi ;

''Biz insanı en güzel kıvamda yarattık.........
Sonra onu aşağıların aşağısına indirdik..........''

Ayette geçen __en güzel kıvam__dan kasıt, insanı diğer tüm mahlukattan ayıran manevi - ruhani melekelerdir ki

Bu melekeler insanı insan yapar...

Nedir mi bu melekeler;

Ona şu ucu bucağı olmayan
Koskoca alemi
Dahası
Yere göğe sığmıyan Rabbini
O küçücük gönlüne sığması......

Her şey iyi hoş da .hal bu iken Rabbim ''neden aşağıların aşağısına indirdik'' der diye düşünürüz...
Sonra bir ses bizlere şöyle cevab eder...

Ey kulum !
Benim bir gönülde olmam için,
O gönülde bana olan hubdan _SEVGİ MUHABBET__başka hiç bir hubbun olmaması icab eder...
Eğer o insan
Ben kapıyı çalıp da girebilir miyim kulum derken
Bana ''kusura bakma rabbim...
Şu anda meşgulüm derse,
Ben de onu ,
O meşguliyeti ile başbaşa bırakırım.....
Ta ki artık o kul
Artık meşguliyet bataklığına batmıştır...
Öyle ki imdad istemekten dahi gafildir...
O artık esfeli safiline inmiştir..
En son çamur başını aştığında
Anca gözleri açılır da imdad ister
Ama nafile...
İş işten geçmiştir
Ve ona
''Haydi meşguliyetini çağır da sana yardım etsin denilir''

Ayti kerime
''daufet talibi vel metlub''
Talib olunun da ,
Talib olan da ne zayıftır..''

Rabbim bizleri YALNIZCA
Kendine maşuk ede..

Zira O'na maşuk isen
Bil ki düşman yok sana.........

ArO*