Bu Yazıyı Okumayın!.. Pişman Olabilirsiniz…
 

Nihat Nasır'ın köşe yazısı

Tamamına yakını fakir aile çocuklarıydı. Kıt kanaat geçinen, sobaya odunu sayıyla atan, çoğunlukla ekmeğe peynir katık eden ailelerden yani… Bunlar, yeni elbiseyi belki de sadece bayramlarda gören, okula, saatlerce yürüyerek gidip gelen, bir defterle dönem bitiren, yazın, vişne şurubu satan, ayakkabı boyacılığı yapan, üstüne üstlük horlanan ve zulme uğrayan insanlardı…

Bir bisikleti tüm mahalle çocuklarının kullandığı, hakiki futbol topunu hayal bile edemedikleri, patlak bir lastik topla oynadıkları günler o kadar çoktu ki…

Futbol maçlarını, stadyumu gören yüksek tepelerden izleyebilmek bile bir ayrıcalıktı onlar için…

Bütün tahsil hayatları ‘idealist’ bir ruh haliyle geçer, horlanmaları ve aşağılanmaları, dişlerini sıkarak göğüslerlerdi…
Gün oldu, üniversite önlerinde coplandılar…
Gün oldu, üzerlerine gelen panzerlerden fışkıran sularla ıslandılar…
Nezarethanelere düştüler bazen…
Bazen de, insanı iliklerine kadar donduran soğuk nedeniyle, geceyi dışarıda geçirmektense nezarethanede sabahlamayı canlarına minnet saydılar.
Bazen arkadaşlarıyla ekmeklerini bölüştüler, bazen de gömleklerini… Ayakkabılarını bile dönüşümlü giydikleri oldu, can yoldaşlarıyla…
Onları diri tutan bir idealleri vardı ama…
‘İnandıkları sistem bir gün gelecek, zulüm bitecekti’ ne de olsa…

Düşe kalka büyüdüler…
Ece Ayhan, sanki ‘Velhasıl, onlar vurdu biz büyüdük kardeşim!’ mısraını bunlar için yazmıştı…

Kim mi, onlar yahut bunlar?...
Onlar, şimdi ekmeğe eli yetenler elbette.
Bir kısmı doktor, bir kısmı avukat, bir kısmı bürokrat, bazıları müteahhit, meclis üyesi, milletvekili, belediye başkanı…
Liste uzar gider…

İçlerinden, az da olsa, ideallerine sadakat gösterenler de çıktı tabii ki…
Bir fakiri gördüğünde geçmişini hatırlayan, hastanenin önünden geçerken içi cız eden, kapı komşusunu gözeten, gözü yaşlı bir çocuk gördüğünde ‘bu bendim işte!’ diyen, helalden ve haramdan haberdar olan, zulme uğramanın ne denli yakıcı olduğunu bildiği için zalim de olsa, düşmanına adalet duygularıyla yaklaşan, riyakârlardan ve dalkavuklardan, şeytandan kaçar gibi kaçan, ‘elinden ve dilinden, insanların güvende olduğu kimse’ özelliğini korumaya çalışan, hakkı ve hukuku gözeten, gözyaşlarını korumayı başarabilenler oldu muhakkak…

Sormayın bana ‘kaç kişiler?’ diye…
Bilmiyorum…
Bilemiyorum ama varlar, eminim…
Unutanlar o kadar çoklar ki, aralarından seçip ayırmak mümkün değil neredeyse…
Unutanlar…
Evet, ne yazık ki unutanlar…
Kimi etimoloji uzmanları, ‘insan’ isminin ‘nisyan’ yani ‘unutmaktan’ geldiğini iddia ederler…
Doğru olma ihtimali çok yüksek bence…
Zira unutanlar o kadar çoklar ki…
Oysa ‘unutan unutulur!’
Sanırım bunu da unuttular.

Dünya hayatının, ‘bir oyun ve bir eğlenceden öte olmadığını’ unutmak…
Gırtlaklarına kadar israfa batmak…
Hedeflenen makam ve mevki için, bir zamanlar ekmeğini bölüştüğü can yoldaşını satmak… Para kazanmak… Çok daha fazla para kazanmak…
Son tahlilde, dibine kadar sekülerleşmek, yani dünyevileşmek…
Trajik bir son değil mi?...
Kim bilir belki de tarihin intikamı!...

Üç aylara girdik malumunuz…
Bugün Recep ayının üçü…
Dün gece Regaip kandiliydi…
Önümüz Ramazan…
İstedim ki, bu günleri vesile ederek bir hatırlatmada bulunayım.
‘Hey, ne oluyorsunuz?!’ diyen kalmadığı için naçizane ben seslendireyim bu ikazı…

Kimse üzerine alınmasın!
Yahut herkes üzerine alınabilir.
Zira somut bir ismi işaret etmedim bu yazıda.
Herkes ama herkes bu çerçevenin içerisine girebilir.
Zaten önce kendime, kendi nefsime hatırlattım tüm bunları.

Üstat Necip Fazıl, ‘Reis Bey’de, idam edilen çocuğun ağzından hâkime, şu sözü söyletir:
‘Ağlayabilseydiniz, anlayabilirdiniz!’
Hadi, bu yazıyı vesile edip ağlamayı deneyin.
Ağlayabilirseniz, anlayabilirsiniz belki…
Kim bilir?...