Müslümanlarda Milliyetçilik Paradoksu/M.METİN ADIGÜZEL
 

Hz. Muhammed’in öğretisi ile birlikte ırkçılık, milliyetçilik, kabilecilik, gibi eğilimler yaşamdan el etek çekti.

Deri ve saç rengi, boy uzunluğu, vücut biçimi gibi farklılıklara dayanan biyolojik ırkçılığın günümüze değin İslam dünyasında var olma şansı yakalayamadığını söyleyebiliriz. Tarihte sarı, beyaz, esmer, siyah ve kızıl Müslümanlar arasında renge dayalı bir çatışma çıktığına şahit olmuş değiliz. Ancak aynı nesilden gelenlerin ortak çıkarlar etrafında toplanmasına dayanan kabileciliğin ara ara yaşama şansı bulduğunu, kültüre, siyasi düşünceye, felsefi inanca, soya dayanan modern anlamdaki milliyetçiliğin ise 1800 lü yıllarda batıdan ithal edildiğini ve hala Müslümanların kalbinden, beyninden sökülüp atılamadığını görüyoruz.

Müslümanlar arasında milliyetçilik konusu çok sık işlenen bir konu olmuş olabilir ama tarafsız olarak işlenen bir konu olamadığı kesin.

Etrafımızdaki İslam toplumlarına baktığımızda, İslam dünyasında milliyetçi yapının batı toplumlarınkinden çok daha aşağı bir ruha sahip olduğunu, bundan daha kötüsü Müslüman milliyetçiliğinin sadece müslümana karşı olduğunu görüyoruz. Müslüman milletler birbirlerine karşı üstünlük taslamaya çabalarken, batı dünyasına karşı hep birlikte eğilmiş ve düşüklüğü kabul etmiş durumdalar.

Örneğin;
Araplar: Hem çok milliyetçi hem çok kabilecidirler. Günümüz Arapları kendi aralarında kabileci bir düşünceye, Arap olmayan Müslümanlara karşı ise milliyetçi bir düşünceye sahiptirler. Peygamberin Arap oluşunu Arapların üstünlüğüne bağlarlar. Kendilerini İslam sancaktarlığına en ehil, en asil millet olarak görürler. Kuranın Arapların üstünlüğünden söz ettiğini iddia edenleri bile vardır.
Arapların birçok ülkeye bölünmesi ve Filistin in içinde bulunduğu durum Arapların kabileci yapısı ile direkt alakalıdır. Suriye Arapları, Ürdün Arapları, Mısır Arapları, Arabistan Arapları ..vs arasında kabileciliğe dayalı çirkin bir üstünlük kavgası vardır.

Farslar: Tarihi bir medeniyete sahip olma ve arî ırk olmakla övünürler. kendi içlerinde yaşayan farklı milletlere, Araplara, Türklere karşı milliyetçi duygulara sahiptirler.
İran devletinin içinde bulunduğu durum Humeyni çalışmasının sonucu olduğu için İslam ile uyumluymuş gibi düşünülebilir, ancak islamla alakası yoktur.

Türkler: Türklerde kabileci yapı yoktur ama çirkin bir milliyetçilik vardır. Öyle ki, hiçbir zaman sadece İslam demezler, islamın önüne mutlaka Türk kelimesini koyarlar. Allahın emirlerine karşı gelmiş olsa bile kendi tarihlerinin sultanlarını en mübarek sultanlar olarak bilirler. Milliyetçiliklerinin ırkçı olmadığını, mukaddesatçı bir birliktelik olup mübarek olduğunu iddia ederler.
Türkler, türkün üstünlüğünü kabul etmeyenlerin mutlaka yaratıcı tarafından cezalandırılacağına inanırlar.
Türklere göre, onlardan hak istemek terbiyesizliktir, çünkü Türk hak yemeyecek kadar asildir. Tek başına Türk olmak mutluluk sebebidir, Türk olmayan biri bile Türk olmanın mutluluk verici olduğunu kabul etmek zorundadır. En asil kan Türk kanıdır.


Kürtler: Kürtlerde milliyetçi yapı gelişmemiştir. Buna karşın sert bir kabilecilik vardır. Kabilecilik millet olmalarını engellemiş ve yıllarca kendi dillerini açıktan konuşamamalarına sebep olmuştur.
Tarihe gittiğimizde ise, kabileci yapının Osmanlı İran savaşlarında her iki ordunun ön saflarında yer almalarına sebep olduğunu görürüz. Hep birilerinin emrinde yaşamak zorunda kalmışlar, başkalarının saltanatı için birbirlerini kırıp geçirmişlerdir. Başkasının saltanatı için birbirlerine ihanet etmeleri, uğruna öldükleri saltanatında onlara ihanet etmesi ile karşılık bulmuştur.
Kabileci yapı kabileler arası çatışmaları, ajanlığı ve kabilelerin birbirlerine ihanetlerini içerir. İşte Kürtlerde bu sebeple hep birbirlerine ihanet ettiler, aşiret yapısı ile başkalarının hizmetkârı olarak yaşamaya kendilerini mecbur bıraktılar.

Kabile yada millet olmak bir zarurettir. buna karşın ne kabilecilik nede milliyetçilik zulümden uzak bir hayat tesis edememiştir. Buna hem tarih hem günümüz şahittir.
Her bir Müslüman millet, kendini en asil millet, Müslümanların yöneticiliğine en layık millet olarak görür. Hem İslam’dan önceki hem de İslam’dan sonraki tarihini bir övünç kaynağı sayar. Söylemlerini ahmak duygularla ve akıllara ziyan kavram tanımlamaları ile desteklemeye çalışır. Büyük çelişki ise İslam ile millet kavramlarının birbiri ile hiçbir alakası olmayışıdır.

İslam toplumlarındaki milliyetçilik incelendiğinde, tek kaynaktan öğrenildiği fark edilir. Ortak özellikleri ise İslam’dan önceki tarihlerini, efsanelerini önemsemeleri, milliyetçi yapılarında demokrasiden söz etmeleri(Bilindiği gibi batıdaki milliyetçiliklerde kilise etkiside vardır), ulusal bir temele dayanmak için yeniden tarih yazmaları, kendi milletlerini övmek için hadis uydurmaları, İslam’dan önceki isimleri kullanmaya başlamaları, İslam’dan önce de büyük ve asil bir millet oldukları hatta İslam’dan sonra büyüklüklerini kısmen yitirdikleri söylemini dillendirmeleri sayılabilir. Hepsinin kaynağı batı, sonucu çatışmadır.

İnsanın başına gelen her şey kendi ellerinin yaptığının sonucudur. Allah kimseye zulmetmez, eğer insan bir bilgin gibi düşünebilirse, her toplumun başına gelen belaların kaynağının yine o toplumda olduğunu görecektir.
Arapların kabileciliğinin sonu ve Filistin in, Irak ın içinde bulunduğu durum
Arap milliyetçiliğinin sonu ve Arapların içinde bulunduğu utanılası sessiz yaşam
Türk Milliyetçiliğinin sonu ve PKK
Kürt kabileciliği ve Kürtlerin başına gelenler
İran milliyetçiliği ve İran’daki Azerilerin, Kürtlerin durumu
Müslüman milliyetçiliği ve parçalanmış İslam diyarı.

Şimdi birileri diyebilir ki; Sen yalan söylüyorsun, falan toplum bizi sırtımızdan vurdu, falan toplum bizim ona sunduğumuz yemek kabına pisledi, falan toplum düşmanlarımızı destekledi, falan toplum bize isyan etti, falan toplum bize zulmetti, buna karşın biz hep adil olduk.

Bende derim ki; Ateşten yaratılmış olma inancının verdiği asillik düşüncesi benliğini sarmış. Anlamsız, saçma ve cahil gururun hakikati kabul etmeni ayıp sayıyor. Tıpkı topraktan yaratılan Ademi küçümseyen gibisin.
KARAKÖSE