Müslümanlarda Araştırmaktan Korkma Paradoksu/M.METİN ADIGÜZEL
 

.
Allah, Kuranda düşünmenin önemi üzerinde durarak kullarını düşünmeye davet eder. Hal böyleyken Müslümanların büyük kısmı düşünmeye, araştırmaya, inançlarından olacakları korkusuyla yanaşmazlar. Bunun sebebi İslam’ı bilmiyor olmaları ve din adamı olarak kendini tanıtanların onları korkutmuş olmasıdır. Oysa yaratıcı düşünmeyi emrederken, düşünmekten korkmak saçmalık olmaz mı?

Bozuk bir inancın peşine düşmek ile içinde bulunduğu bozuk inançtan kaçmamak aynı şeydir. Yaratıcı düşünülmesini ister, hem kötü bir yapının peşine düşmemek için, hem içinde bulunulan bozuk yapıdan kurtulmak için derin düşünülmesini ister. Ancak gözlerini din adamına ve topluma bağlatan şahıs, gözlerindeki bağı açmaktan o kadar korkar ki, gözlerindeki bağa el atacak olursanız en ağır hakaretleri işitirsiniz. Birileri ona bir şeyler anlatmıştır ve o anlatılanların hakikat olduğuna inandırılmıştır, elleri kilitlenip gözlerindeki bağ çözülse bile hala gözlerini sıkıca kapatmaya meyilli olacak kadar korkutulmuştur. Bunun sonucu olarak kitapta olmayan şeyleri var, olan şeyleri de yok zanneder. İslam’ı İslam dışı ilkelerle savunmaya kalkar. Bu, öyle bir sıkıntıdır ki Nemrut ile İbrahim’i karıştırmaya, Nemrutun kişiliğini İbrahim’in öğretisi zannetmeye ve Nemrut üstünden İbrahim’i anlatmaya götürür. Bakacak olursanız niyet iyidir ama yapılan hareket İslam’dan o kadar uzaktır ki, iyi olan şey sadece niyetle sınırlı kalmakta, gerisi topyekûn zarara çıkmaktadır.

Düşüncelerin amelleri yönlendirmesi gerekirken, araştırma yapmaktan korkan Müslümanların düşüncelerini amelleri yönlendirmektedir. Yani Müslümanlar toplumun amellerine bakarak İslam’ın ilkelerini belirleme yoluna başvurmaktadırlar. Kuran yerine toplumsal akla iman etmektedirler.
Müslümanların mezhep bazında birbirlerine düşman oluşları da, islamı araştırmaktan, kuran üzerine düşünmekten korkmaları sebebiyledir. Ameli olsun yada ittikadi olsun, hiçbir İslami mezhep mensubu bir diğer İslam mezhebinin neler ihtiva ettiği konusunda fikir sahibi değildir. Özellikle ittikadi düşünce tamamen yok olmuştur. Oysaki ittikadi mezhepler, ameli mezheplerden çok daha önemlidir. Müslümanların çöküşü birinci derecede amelden değil itikattan, yani yanlış uygulamadan ziyade yanlış düşünmeden olmuştur.

Her bir inancı kaynağından öğrenmek gerekir. Din konusunda birilerinin hocalığına bağlı kalınması, muhtemelen dinle alakası olmayan ve sadece eğiticinin kendi görüşleri olan ama hakikat olarak görmek istediği bazı şeylerde din adına alınmış olacaktır. Topluma bağlı kalmak ise din ile gelenekleri karıştırmaya sebep olacaktır. Nihayetinde her inanç kendi kaynağından, kutsal kitabından öğrenilmelidir. Bu İslam için böyle olduğu gibi diğer dinler içinde böyledir. Yani bir Müslüman İslamı Kurandan, Hıristiyanlığı İncil’den, Yahudiliği Tevrat’tan, Hinduizmi Brahmanalar’dan, Vedalar’dan, Upanişadlar’dan öğrenmelidir. Ta ki, her oluşumu hakikatiyle görebilsin.

Bir inancı öğrenmek; O, inancın diğer dinlerden farklı olduğu yönler, hukuk kuralları, ahlak ilkeleri, sosyal hayata bakış açısı vb. incelemek ve üzerinde düşünmekle olur. Dolayısıyla Müslüman, İslam’ın ilkelerini araştırmak ve üzerinde korkusuzca düşünmekle mükelleftir. Kocarı imanı her ne kadar en saf iman olarak anlatılsa da günümüz felsefi saldırıları ile baş edemeyecek kadar temelsizdir. Kocakarı imanını en güzel iman olarak anlatanların saldırılara karşı buldukları çare ise akıllara zarar cinstendir “uzak duracaksın”. Her türlü düşünceden, felsefi öğretiden, Uzakdoğu mistikliğinden, batının akılcılığından uzak duracak ve her şeye kulağını tıkayacaksın. Uzak durma nasihati ile imanı koruma altına almaya çalışan kocakarı imanı takipçileri, düşünce noktasında sıfırı bulan Müslüman neslin, ameli noktada da neyi niçin yaptığını bilemeyen kalabalıklar haline gelmesine önayak olmaktadır. Niçin’lerin cevap bulamadığı ve sadece nasıllarla uğraşılan bir toplumda kölelik kaçınılmazdır. Bir Müslüman nasıl yapılır sorusundan önce niçin yapılır sorusunu cevaplamadan tebliğci olamaz. Niçinleri cevaplamak ise araştırmayı, düşünmeyi, eleştirmeyi ve yeniden yapılandırmayı gerektirir

İslam durgunluğu kaldıracak bir inanç değildir. Her çağda ve her toplumda İslam yolcuları aktif bir düşünce hareketliliğine sahip olmalıdırlar. Aksi taktirde yolu kaybetmiş, dönüp dolaşıp başladığı noktaya gelen, dış dünyaya kapalı insanlar haline gelirler.

KARAKÖSE
www.medineweb.net