içki içilen yerler de piknik yapınca halimiz böyle oldu
 

“İman, insanı insan eder. Belki insanı sultan eder. Öyle ise, insanın vazife-i asliyesi, îmân ve duadır. Küfür, insanı gâyet âciz bir canavar hayvan eder.” (Sözler)
Geçen gün piknik yapmak için güzel bir piknik alanı arıyorduk. Yakınlarda yeni ve çok güzel bir piknik alanı açıldığı kulağımıza geldi. Şahsen ben çok sevinmiştim. Hem yakındı, hem yapay da olsa deresi vardı. Üstelik de ağaçlıktı.

Henüz yoldayken lafı geçmişti aslında. Üzerine espirileşmiştik bile dostlarımızla. Fakat buna hiç ihtimal vermediğimiz için umumen “Yok canım, millet çoluguyla çocuguyla gidiyor. İçkili olması mümkün değil” diyerek konuyu kapatmıştık.

Zavallı biz! Ne kadar da masumca inanmıştık oysa ağzımızdan çıkanlara…

Piknik alanına varmış, pikniğimizi yapmıştık, az sonra bütün güzelliklerin kaybolacağını bilmeden…
Beş böcek, iki çiçek grubu yanımızdaki masaya oturdukları andan itibaren benim keyfim kaçmıştı aslında. Sakın bunu benim söylediğimi düşünmeyin. İçimden hepsinin böcek olduğunu düşünmüş olsam bile bunu aleni sizlerle paylaşmam tabii. Kendi kendilerini böyle tasvir etmişlerdi de, oradan aklımda kalmış.

Onlar geldikleri anda sanki ortamın büyüsü bozulmuştu. Halbuki ağaçlar nasıl da güzel zikrediyorlardı Allah’ı. Su sesi şırıl şırıl tesbih ediyordu. Çocuklar cıvıl cıvıldı. Hiç hoşlanmamıştım komşularımızdan.

Perşembenin geleceği çarsambadan belli olur derler ya, hakikaten de geldikleri anda belliydi insanların huzurunu kaçıracakları.

Bağıra çağıra konuşmalar, cımbızla çekilmiş gibi ince mevzulardan, yer yer siyasi kimlikleri taşlamak sureti ile damardan, son derece kaba, sevimsiz, sanki Ankara’nın göbeğinde değilmiş de, dağın başındaymış gibi, etrafındakileri görmeden ve düşünmeden, bol argoca, (öyle ki; kelime hazinenizi ikiye katlayabilirsiniz, tabi bu hazinenizle de ilgili bir durum, mesela benimki, onikiye falan katlandı diyebilirim) insanın tahammülünü zorlayan bir çirkinlikle etraftaki insanların antipatilerini kazanmaya çalışan, adı üstünde böceksi tavırlar…

İman insanı insanı edermiş!

Onları farketmeden az evvel, ağaçların arasında dereyle yanyana yürüyüş yaparak, yeni vefat haberini aldığım çok muhterem, çok sevgili bir yakınımın o dakikalarda kabre konulduğunu düşünürken, bir yanım hüzünlenmiş olsa da, diğer yandan çok müferrahdım aslında.

Hüzünleniyoruz, ağlıyoruz ama gidene mi, kendimize mi onu da bilemiyorum.

Bir diğer yanda da, yukarıda anlatmaya çalıştığım, ahiretten bihaber insanları görünce acımıştım. Kimisi hakikate kavuşurken Allah’ul alem yüzünün akıyla, bir diğeri sefahete dalıyordu yüzünün karasıyla.

Her ne kadar çiçekli böcekli şen kahkahaları göklere yükselse de, cennetten muttali olmadıkları çok açıktı. Her şeyi bu dünyadan ibaret sanarak yaşamak, acıların en büyüğü olması gerekirken, nasıl bu kadar mutlu olabiliyorlar diye düşünürüm bazan, aslında herzşeyi mutsuzluklarından yaptıklarını bile bile…

Az sonra masadaki bira şişeleri üçer beşer devrilmeye başlamıştı. Aslında bizde de hata varmış. O anda terk etmeliydik ortamı. Mangalda bir türlü kaynamayan çayımızla inada tutuştuğumuz için herhalde bunu düşünemedik.

Dakikalar geçtikçe arkadaşların sesleri yükselmeye, saygısızlıkta ise sınır tanımamaya başlamışlardı.
(Allahıma sonsuz şükürler olsun ki) bu tarz insanlarla hiç karşılaşmadığım için bu olay beni çok etkilemişti.

Artık iyice ürpermeye başladığım bu anlarda aksilik olacak ya elektrikler kesilmişti.

O andan itibaren ayyaş komşularımız nara olayına ufaktan girmeye başladılar ki; bendeniz elim ayağım titreye dursun çocuklarımı topladığım gibi arkamdakilere bile bakmadan kaçıyordum. İnsan böyle anlarda bir başka güçlü oluyormuş. Aynı anda ellerime baktım da; meğer neler neler taşıyabilirmişim ben. Tebrik ettim kendimi o telaşımın içinde.

Yolda bizim gibi piknik mağduru olan masum, çoluk çocuklu aileler de hayli fazlaydı ne yazık ki.
Bir de bu rezilliği yaşatmak için girişte utanmadan ücret istemeleri yok muydu?

İnsana soldan soldan geliyor yahu. Zaten başımıza ne geliyorsa soldan geliyor ya! Aslında solu trafiğe mi kapatsak acaba?


Ayşenur KAHVECİ /