Müslümanlarda Din İşleri Müdürlüğü Paradoksu/M.METİN ADIGÜZEL
 

.İslamın doğuşundan Emmevi hanedanı zamanına kadar din resmi bir yapıya büründürülmedi. İslam’ın tebliğ yönü, hukuk ve ibadet yönleri hayatın doğalığı ile birlikte yaşatıldı. Emmevi hanedanı ile birlikte islamın özellikle hukuk alanını terk etmesi istenmiştir. Çünkü İslam hukuku; zalim yöneticileri, emek sömürücülerini ve sahte din tebliğcilerini kesinlikle başıboş bırakma taraftarı değildir. Daha doğrusu bu üç zümre sabahtan akşama kadar başlarını secdeden kaldırmasalar bile İslam hukuku içinde bu hal üzere yaşama hakkı bulamazlar. İşte bu tehlikeyi ortadan kaldırmak için İslam hukuk alanından uzaklaştırılarak ibadet alanı ile sınırlandırıldı.
Zaman gösterdi ki ibadet alanı bile tek başına sorunlar çıkarabiliyordu. İnsanların ibadetlerini doğal ortamda yapmaları ve ibadet yerlerinin aynı zamanda okul görevi de görüyor oluşu zalimler, sömürücüler açısından bir tehditti. Bu nedenle ibadethaneler resmileştirildi. İbadetler resmi ibadethanelerde, resmi ibadet görevlilerinin denetiminde yapılmaya başlandı.

Din hukuktan çekilince, beşeri hukuk oluştu. Zulüm adalet sayıldı. Aynı şekilde ibadetler doğalıktan çekilince, resmi ibadet oluştu ve ibadetler ruhsuzlaştı.

İslamda din adamı sınıfı yoktur demek, cami imamı, il müftüsü ...vs yoktur demektir. Yani islamda namaz kıldırsın diye camilere imam görevlendirmek ve bütçeden bu şahıslara maaş vermek yanlış bir harekettir. Sadece camileri temizlemesi için maaşlı temizlikçiler tutulabilir. Dolayısıyla camide oluşan cemaatten biri imamlık yapacak yada herkes kendi namazını kendi başına kılacaktır. Cuma namazını ise şehrin idarecisi yada onun görevlendirdiği yardımcıları yada cemaate ki herhangi biri kıldıracaktır. Cuma hutbesinde ise çiçekten böcekten değil, ülkenin genel durumundan ve planlanan projelerden söz edilecektir.

Din resmileşince yıllarca Cuma hutbelerinde peygamberin ağaçlara verdiği değer konuşulur oldu. Günahlardan kaçınma imamlara has sayıldı ve din ilkelerini din işleri müdürlüğü belirler oldu. Din; zalim yöneticilerin, emek sömürücülerinin ve sapıtmış tebliğcilerin isteklerine göre düzenlendi. Eğer din işleri müdürlüğünde görevli değilsen, günah işlemende çok büyük bir sakınca olmayacağı algısı oluşmaya başladı. Kısacası din rahmetten zulmete döndü.

Şimdi bazı kimseler diyecekler ki, camileri topluma terk ederseniz anarşi çıkar, toplum din ilkelerini kendi nefsi uğruna değiştirir. Bizde deriz ki, din Allahındır ve Allah bir din adamı sınıfını ve dinin doğalıktan uzak oluşunu yani resmileşmesini yasaklamıştır. Bize düşen ise Allahın sözünü dinlemektir. Kaldı ki, resmi din sadece bireysel ibadetleri kapsıyor, siz resmi dinin insanları namaza, oruca ve hacca çağırdığını duymuşsunuzdur ama zekâta çağırdığını hiç duydunuzmu? İslam adaletine çağırdığını duydunuzmu? Demekki remi din bir uyuşturucudur.

Sizce Allahmı insanın sözünü dinlemeli yoksa insanmı Allahın sözünü dinlemelidir? Bu soru size çok saçma gelebilir ama yaşadığınız inancı analiz ederseniz Allahın dinlenmediğini tam aksine insanların Allahtan kendilerini dinlemesini beklediklerini görürsünüz. İşte resmi din de bunun delilidir. Allah dini resmi otoriteye bağlı görmek istemiyor ama günümüz müslümanı Allaha dinin resmileşmemesinin tehlikelerini anlatmaya kalkıyor.




KARAKÖSE
[Linkler Ziyaretçilere Kapalıdır.Giriş Yap Veya Üye Olmak için TIKLAYIN...].