Mesele Dış politika, Güvenlik
 

....

Suriye daha yeni kaostan çıkmışken, şimdi de İran-İsrail savaşı patlak verdi.

Yanı başımızda kocaman bir imparatorluk bakiyesi, daha dört sene öncesine kadar dört Arap başkentini kontrol etmekle iftihar eden tarihsel rakibimiz İran’ın en üst düzey kurmay kadrosu, en önemli nükleer ve gaz tesisleri, kritik nükleer uzmanları üç günde vuruldu, Tahran semalarında İsrail jetleri cirit atıyor, bakanlık binaları, karargahlar vuruluyor ve İran’ın İsrail’e fırlattığı balistik füzeler dışında buna verebilecek bir cevabı henüz yok.

Bundan 10 yıl önce “Patriot mu alsak, s-400 mü?” tartışması konunun uzmanları dışında halkı o kadar da ilgilendirmeyen bir tartışmaydı.

Ama bugün İsrail uçaklarının 1500 km yol kat edip Tahran’ı bombaladığı, İran’dan atılan bazı füzelerin Tel Aviv’in meşhur Demir Kubbesi’ni bile deldiğini gören gözler için bir ülkenin her şeyden önce sağlam bir hava savunmasına ihtiyacı olduğunu söylemek artık milliyetçi ve aşırı temkinli bir askeri uzmanın endişesinden ibaret değil.

10 yıl önce savunma bütçelerini kesip, eğitime, sağlığa yatırım yapmalıyız demek popüler ve herkesin hak vereceği bir siyasi slogan iken bugün Alman Yeşilleri bile tam tersini söylüyor. Avrupa, konformist halkını ülkesi için savaşmaya nasıl ikna edeceğini düşünüyor, bütün ülkeler savunma bütçelerini rekor düzeyde artırıyor.

Bugün 2023’de söylendiğinde hamaset gibi gelen şu cümleler topluma o kadar da hamasi gelmeyecektir.

“Dört tarafımızdaki savaşların içinde istikrar adası Türkiye.” “Çevremizdeki bütün devletler çökerken güçlü bir devletimiz var, kıymetini bilelim.” “Türkiye’yi korumak için gerekirse kuru soğan yeriz.” “İHA’lar, SİHA’ları yaptı”

Peki, Türkiye’yi savunmanın, güçlü ve güvenli yapmanın yolu ne?

Yine artık bunun kestirme bir cevabı yok.

Önce hukuk devleti ve demokrasi, barışçıl dış politika, komşularla iyi ilişkiler gibi sloganlar iyiniyetli ve öyle olmasını istediğimiz fikirler olabilir ancak.

Şimdi İran’a bakıp, İran’ın zayıflığını molla rejiminin kendi vatandaşlarına karşı zulmüne, yobazlığına, bilim karşıtlığına bağlayanlar da yine kendini kandırıyor.

Çünkü İran bundan 6 yıl önce Kasım Süleymani hayattayken de yobazdı, molla rejimiydi, halkına karşı zalimdi, aydınlanma çağı da yaşamamıştı ama aynı anda dört Arap başkentini (Şam, Bağdat, Beyrut ve Sana)yı yönetiyor, Suriye’de ve Irak’ta IŞİD’e karşı ABD ve Rusya ile işbirliği yapıyor, tarihinin dış politikadaki en kudretli zamanlarını yaşıyordu.

Türkiye’nin güvenliğinin sihirli formülü, standart bir muhalifin aklına ilk gelen “Yurtta Sulh Cihanda Sulh” cümlesinde de saklı değil.

Kemalist özlere dönmek, içimize kapanmak, sanki Ortadoğu’da yaşamıyormuşuz gibi davranmak, Batı ittifakı içindeki yerimizi tahkim edip, başımıza bela açmamak bu dünyada bir alternatif dış politika değil, daha fazla saldırıya, belaya muhatap edecek bir güçsüzlük emaresi olabilir.

Türkiye’nin Suriye’de olan bitenle hiçbir ilgisinin olmadığı alternatifi düşünmek yeterli olacaktır.

Ama aynı şekilde iktidar çevrelerinde hakim olan kendi büyüklüğünün farkında olmayan bir aşırı özgüvenin, her olayın büyük Türkiye’ye yönelik bir saldırı olduğunu düşünen paranoyanın, politik bir tetikte olmanı içerisini tahkim için kullanan bir fırsatçılığın da Türkiye’yi güvende ve güçlü yapmayacağı da açık.

Bir ülkenin büyük, güçlü ve güvende olmasının gizli formülü belki demokrasi ve hukuk değil ama içeriyi kutuplaştırmış, iç barışı bozmuş, bütün toplumu motive, ikna ve seferber etme yeteneğini kaybetmiş bir iktidarın ülkeyi büyük hedefler için birleştirmesi, dış etkileri minimalinize etmesi mümkün olmayacaktır.

İran’ın içeriden MOSSAD’ın istihbarat operasyonlarına açık hale gelmesi tam da devlet ile toplum arasında açılan makasın da bir sonucu olmalı.

Daha çok başındayız ama açık ki bugün artık Türkiye’de siyaset yapan, ülke yönetimine talip olanlar artık dış politikada Türkiye’yi nasıl güvende ve güçlü yapabilecekleriyle de tartılacak.

Türkiye bundan sonra daha az iç politik meseleleri, daha fazla dış politikayı, güçlü bir orduyu, daha güçlü bir yerli savaş sanayisini, daha aktif, kaynakların aktarıldığı bir istihbarat örgütünü konuşmaya başlayacaktır.

Ve daha fazla çözüm sürecini…

Eğer Türkiye, Suriye’de aktif bir pozisyon almasaydı, şu anda Şam’da güçlü olamazdı.

Eğer son çözüm süreciyle PKK ile bir süreç başlatılmasaydı, bugün sınırımızda Türkiye için daha büyük bir tehdit olan bir silahlı örgüt olacaktı.

Görünen o ki bir sonraki seçimlere kadar dünya ve bölgemiz daha istikrarlı olmayacak.

Ve bütün dünyanın olduğu gibi Türkiye’nin birinci gündemi de güvenlik olacak. Dış politikada yetkinlik, ülkeyi yönetme becerisi siyasetçilerde en çok aranan vasıflar haline gelecek.

Bütün siyasetin kendini buna karşı hazırlaması gerekiyor.

Çünkü artık mesele “dış politika ve güvenlik!”
Y.Oğur