Sulandırdıkça Çoğalan Üniversiteler
 

Ülkemizde üniversitelerin sayısı arttı. 2003 yılında 77 üniversitemiz varmış. 2025’te 208’e ulaşmışız.

Üniversitesi olmayan şehrimiz kaldı mı?

Bildiğim kadarıyla kalmadı.

Nicel artışlar kaçınılmaz olarak kalitenin düşmesine sebep olur. Büyük merkezlerden uzaktaki şehirlerde çalışacak kaliteli hocalar bulmak bazen zor bazen imkansızdır.

Artık ne kadar bulabildiyseniz.

Bulamadığınız zaman tuhaf uygulamalar yaparsınız.

Prof. Dr. Nihat Hatipoğlu rektörlük ettiği Gaziantep İslam Bilim ve Teknoloji Üniversitesi’nde 4 fakülteye kendisini dekan olarak atamıştı.

O sıralar ‘Fakülteler ağlıyordu’ diye yazdığımı hatırlıyorum. (29 Mart 2021.) Nihat Hoca şimdi zannediyorum ekranlara döndü. Fakülteler de yatışmıştır herhalde.

Süte su katmak gibi bir sonuç doğurabilir ülkedeki üniversite sayısını çoğaltmak.

Gerekli donanımı, hocayı, talebeyi temin edemezseniz kalite düşer.

Üniversitelerde santimetrekare başına düşen ilim miktarı azalır.

Santimetrekare başına düşen ilim?

Hadi biraz genişletelim.

Kampüs başına düşen ilim miktarı diyelim.

Anlayabildiğim kadarıyla bizim büyüklerimiz ilim başına düşen üniversite miktarıyla daha çok ilgililer.

Üniversitelerin çoğalması iyi oldu.

Vasıfsız üniversite mezunlarımızın sayısı da çoğaldı.

Üniversitelerde öğrenim gören gençler TÜİK’in hesapladığı işsizlik istatistiklerine de girmiyor. Böylece işsizlik oranımız düşük görünüyor. Son derece faydalı.

Görece nitelikli üniversitelerin kalitesiyle oynamak da bu bozma ameliyelerinin parçasıdır.

İTÜ’yü bozabilir miyiz?

Boğaziçi’ni bozabilir miyiz?

ODTÜ’yü bozabilir miyiz?

Bozuk olsun benim olsun.

Akademisyenlerimiz yabancı dil öğrenmekte zorluk çekiyorlar. Öğreniyorlar ama çat pat.

Yabancı dili öğrenemeyince yabancı kaynakları okuyamazsın.

Uluslararası bilimsel yayınlarda makale de yayımlayamazsın.

Olsun.

Elemanın kıyafeti düzgün.

Kelle kulak yerinde. Büyüklerine saygısı da sonsuz.

Büyüklerine saygısı sonsuzsa kendini biliyor demektir.

Büyük dervişimiz Yunus Emre’miz dememiş mi ilim kendin bilmektir diye.

Düşürelim doçentlik için şart koşulan yabancı dil puanını.

65 mi gerekiyor, 55 yapalım.

İlmi hayatımız bir ferahlasın. Doçentlerimizin sayısı artsın. Ayaklarına taş değmesin.

Birisi var. Yine kılığı kıyafeti düzgün. Yine büyüklerine saygısı sonsuz.

Rektör yapalım mı?

Yapalım ama profesör olarak çalışması gereken bir süre var. Üç yıl.

Adamımız henüz üç yılı doldurmamış.

Memleketimizde ilmin terakkisi için gerekeni yaparız.

Kaldıralım 3 yıl profesörlük şartını, bizim elemanı rektör yapalım.

Olur olmasına da ayıp olmaz mı?

Ayıp olursa yeniden koyarız.

Yeniden koyunca da ayıp olabilir?

Bu ameliye ülkemizde birkaç kez yapıldı.

Birkaç ilim adamımızın siciline böyle bir kayıt düşülmüş oldu.

Hatta birisi şu anda Milli Eğitim bakanımız.

Neyimiz eksildi?

Siciline bu tür kayıtlar düşülen ilim adamlarıyla,bürokratlarla çalışmanın lezzeti farklı olur.
Üniversitelere yukarıdan yapılan müdahalelerden birisi en azından birkaç nesil unutulamaz.

Şehir Üniversitesi ister dindar deyin ister İslamcı ister muhafazakâr… Şu andaki iktidara omuz veren camianın tarihinde yaptığı güzel işlerden biriydi.

Arka planında Bilim Sanat Vakfı vardı.

Neyin ilim neyin kuru gürültü olduğunu bilen, irfan sahibi şehirli insanlar tarafından kurulmuştu ve çok uzak olmayan bir zamanda ülkemizin en iyi üniversitelerinden biri olmaya istidadı vardı.

Acımasızca infaz edildi. Bari onu bozmasaydılar!

İyi olan şeyleri bozma şekillerimizden biri de buydu.

Y.Ziya Cömert