Medineweb Forum/Huzur Adresi - O Büyük Yalnız

[Linkler Ziyaretçilere Kapalıdır.Giriş Yap Veya Üye Olmak için TIKLAYIN...]

B Ü Y Ü K Y A L N I Z

Bugün size yalnız bir adamdan, tarihin büyük yalnızından söz etmek istiyorum.

Yalnızdı.

Kalabalıklar içinde, çok sevilirken bile yalnızdı.

Bugün de anısının bir yanı hâlâ yalnız...

Çağlar boyu adının anılıyor olması bu yalnızlığı dindiremiyor...

Tao günden bugüne bir "bölüğün" sadece onun yolundan gittiğini söylemekteısrarlı oluşu, zamanında "Andolsun ki, sözünüze inanmadan sabahladım;yardımınızı ummadım, düşmanı sizinle korkutmadım" diye haykırışınıunutturamıyor...

Hayır, hayır... Bazen aynı şeye inanmak, aynı yola baş koymak insanları birbirine gerçekten "yakın" kılmaya yetmiyor.

O öyle bir biçimde inanmıştı ki, yapayalnızdı...

"Azim ve irade sahibi kırk kişi bulsaydım hakkımı dilerdim" demişti.

Bulamamıştı.

Kırk kişi...

Binlerceseveni vardı, binlerce sayanı vardı; yüz süreni, omuz vereni vardı. Amayanında onun gibi saf tutacak kırk kişi bulamamıştı, öyle yalnızdı.

Elbette yalnızlığı, hayatın önüne getirip koyduğu sorumluluklar karşısında sızlanan, mızmızlanan bir yalnızlık değildi.

Onunki dünyaya efendi olmanın getirdiği "kopuş"tu...

Hani Nietzsche diyor ya, "En ıssız çölde, ruh biçim değiştirir, aslan olur."

O da bir bakıma hem içindeki çölden, hem de kalabalıkların çölünden geçmiş, aslan olmuştu...

Evinebiat etmek, ona bağlılıklarını sunmak için insanlar hücum ettiğindeküçük çocuklarının ezilmekten zor kurtulduğu o hengâmeyi şöyleanlatmıştı bir keresinde: "Halkın etrafıma, sırtlanın boynundaki kıllargibi üşüşmesi kadar beni ezen bir şey olmadı şu hayatımda..."

Enkutlu kişi dünyadan ayrıldığında öteki güçlüler iktidar kavgasıyaparken o, sevdiğinin naaşını yıkadı. O sırada "Başkasından ayrılsakteselli bulurduk, senden ayrılışa teselli yok" diye gözyaşı dökerkenaslında kendi yalnızlığının örgüsünü örüyordu yavaş yavaş...

Osırada dışardaki kızışan iktidar kavgasına dönüp bakmış ve hüznekapılmıştı: "Bir sudur ki kokmuş; bir lokmadır ki yiyenin boğazındakalmış, kursağına oturmuş... Bir şey söylesem derler ki baş olmayahırsı var, sussam derler ki ölümden korkar."

Gözleri sadece bakmazdı onun, görürdü. Kalbi çarpmazdı sadece, hissederdi.

Buyüzden insanın çağlar aşırı gerçeğini kavramakta hiç güçlük çekmemişti:"Siz Allah′ın ahitlerinin bozulduğunu görüyorsunuz da kızmıyorsunuz;fakat babalarınızın ahitlerinin bozulmasından öfkeleniyorsunuz..."

İşte bu yüzden hâlâ anısı da yalnız...

Çünkü hâlâ yeryüzü aynı bağların kölesi olanlarca kana boğuluyor. Hâlâ babalar ne derse öyle oluyor...

Kırgındı...

Ama hiç gücenmemişti.

Hınç hiç yanına yaklaşmamıştı.

Kırılan hayallerinden düşmanlarına değil, hep kendine pay çıkardı.

"Semerin sırtına, yuların boynuna ey dünya; senin tırnaklarından kurtuldum, yollarından çekildim ben" demekten çekinmemişti.

Peki, hiç mi isyan etmemişti?

Galiba bir gün...

"Bir dağ bile beni sevse musibete uğrar" dediği gün...

Savaşçıydı.

Kılıcıyla tanınırdı.

Ama bütün yiğitler gibi yalnız savaşçıydı.

Savaşta şöyle dua edilmesini isterdi: "Allah′ım, onların da canlarını koru, bizim de. Aramızı uzlaştır."

Sevilmekten başı dönmeyecek kadar yüce ve bilge olmak zordur, çok zordur.

Amao böyleydi ve o yüzden sevilmeye karşı bile uyanık olmaya çağırmıştıinsanları: "Yakındır, benim yüzümden iki bölük helak olur gider:

Birbölüğü beni fazlasıyla sevendir, sevgi gerçek olmayan inanca yürütüronu; öbürü bana buğuz edendir, gerçek olmayan yola salar onu."

İnsanbir yerden başlayıp onu anlatmaya girişince yine onun tarafındandurduruluyor. Çünkü demiş ki bir gün kendisini övene: "Ben dediğindenaşağıyım, gönlünde gizlediğinden yukarıdayım."

O yüzden burada duruyorum.

Zaten tarih de susuyor.

Adınınsık anılıp sık çağırılması, sadeliğinden uzak biçimde çileci gösterileryapılması onun anısının bütün sıcaklığıyla katılmasına yetmiyor...

O unutmayın ki...

Biryanlışla galip gelmektense, doğrulara sırtını vererek uzun birmağlubiyetin kapısını açmaktan çekinmemiş, bu uğurda şehit olmuştu.

O, Hz. Ali...

Büyük yalnız...

Haşmet Babaoğlu/SABAH