çocukça bir sevgi...
 

Geçende siyer okuyorum. Peygamber efendimizin mucizelerindenİnşikaku’l-Kamer’i okuyunca aklıma ilkokul çağlarında yaşadığım biranım geldi. Eğer asrı sadette insan yaşasaydı ve o gün peygamberimizineli ile ayı işaret ederken aya değil de eline baksaydı yine de bumücizatı Ahmediyeyi görmeyecek algılamayacaktı.
Orta sıralardabir yerde oturmuş, sol elimle yanaklarımı avuçlamış, öğretmenimintahtada ders anlatışını seyrederek dinliyordum. Galiba konu soyut vesomutlukla ilgili bir şeydi. Öğretmenimiz tahtada birkaç soyut kelimeyazmış, ancak bu kelimler içinde biri vardı ki onu hem farklı renktehem de büyük harflerle yazmıştı. Sonra tahtadan biraz geri çekilerekişaret parmağıyla sözcüğünü işaret etti. Bunu kim cümle içinde kullanacak dedi?

Gayrı ihtiyari parmağımı kaldırdım. O sırada öğretmen elinde mavitebeşiri ile kuracağım cümleyi yazmak için sağ kolunu kaldırıptebeşirini tahtaya dayadı.
Öğretmenim dedim!
Öğretmen bana taraf dündü ama halen sağ kolu yukarıda ve tebeşiri tahtaya yapışık duruyor. Onun bana bakışından çok etkilendiğimi anlamış olmalı ki tekrar tahtaya dündü. Bu durum sorularımı sıralamam için bana kolaylık sağladı.
Sıraladım sorularımı…
Bu dediğimiz şeyin rengi nasıldır?
Yoksa ve çok büyük bir şey midir ki siz bütün yazıyı beyaz tebeşirle ve küçük harflerle yazmanıza rağme renkte ve kocaman harflerle yazdınız?
Öğretmen susmuştu ama ben susmak bilmiyordum!

Peki, bu bir şekli var mıdır?

Ya da ileriki yıllarımızda o da bizimle büyüyecek mi?

Hayatta hiç onu görme Şansımız olacak mı?

Hem sonra diyorsunuz ki zamanla her şey değişiyor. Sevgi de değişecek mi?

Eğer değişecekse bir gün onu göreceğim şekle girer mi?

>Ve benim onu görme şansım olacak mı?

Tam da bu sırada öğretmenin elinden tebeşiri yere düştü. Ben de tırsmaya başladım.Ve sustum. Tabi o gün korkunun insanı susturduğunu bilmiyordum<Artık büyüdüm ve korkunun insanları susturduğunu biliyorum. Onun içinbu gün korkmadan yazıp… Konuşacağım. Öğretmen bize taraf döndüğünde onuyüz ifadesi değişmiş ve gözlerinden yaşlar akar bulunca daha da korkarolmuştum o gün. İçimden öğretmenime “ben sana ne yaptım ki ağlıyorsun”sorusu şaha kalktı ama yok artık korkuyordum ve suspus olmuştum.
Öğretmen bir anda bana taraf yürümeye başlayınca heyecanım arttı ve korkum had safhaya ulaştı.
Sınıfta derin bir sessizlik… Sanki kâinat susmuştu…
Öğretmen yanıma vardığı gibi dudaklarımdan öptü beni. Afalladım ve neyeuğradığımı şaşırdım! Dudağıma öpücüğü bırakırken onunla göz gözegelmiştim. Gözleri ışıl ışıldı ve ben onların içinde sevgiyi aramıştım.Fakat bir şey bulamamıştım. Ancak gözlerinin ela olması acaba sevgi obu elalık mı diye düşünürken içimde bir mutluluk depreşti. Sanki buöpücükle sevgiyi içime uçurmuştu. Çok duygulanmış ve irade dışı benimde gözlerimden yaşlar akmaya başlamıştı.
İçimden sevgi acabaöpücük mü diye geçirsem de artık ne soru soracak takatim ne decesaretim kalmadığı için susmaya devam ettim. Sınıftaki sessizlik dahada derinleşmişti. Bu sessizlik kalplerimize acı vermeden onları yarankeskin bir bıçak gibiydi. Sanki kalplerimize sevgiyi nakşediyordu.Sonra öğretmenin yürümeye başlaması ile bu sessizlik başka bir çehreyebüründü.
Öğretmen hiç sesini çıkarmadan sınıfta birkaç tur atmayave her birimizin gözünün içine içine bakmaya başladı. Öyle ki herbirimizin kalp atışları öğretmenin ayak seslerine tempo tutmuştu.Öğretmen biraz hızlı yürüdüğünde kalp atış sayımız artıyor;yavaşladığında ise kalplerimiz duracak gibi oluyordu.
Nihayetöğretmen tahtanın önüne gidip yere düşmüş mavi tebeşirini yerden alıptahtaya şunları yazdı. Gökte uçsuz bucaksız bir mavilik var; yerde deen büyük kütle deniz ve okyanus sularıdır. Bu sularda mavicedir.Sevgiyi tarif etmek zordur. Sevgi su gibi aziz ve renksizdir. İnsangözünün gördüğü en büyük şey gök ve denizlerdeki >mavilik olduğu için ona< diyenler çoktur. İnsanlar daha büyücek bir şey bilselerdi sevgiyi ona benzetebilirlerdi.
<> Çünkü sevgi en büyük şeydir.<
<!>Hava içindeki su buharı ne ise; insan içinde de <>
Nasıl içinde su olmayan hava hayat vermiyorsa içinde sevgi olmayan insan da hayat vermez.
Sonra öğretmenimiz gözlerinden yaşlar akar bir vaziyette bizlere dönüp, şunları söyledi.
<> doruk noktasına ->>denir. Nasıl ki havanın içindeki su buharı doyum noktasına ulaşıpyağmur damlaları halinde akmaya başlıyor ise; insanın içindeki>sevgide<> doruk noktasına ulaştığında damlaları halinde akmaya başlar.
O gün bu gündür sevgimin içimde büyümesini ve hangi renklere girdiğini düşlüyorum.
Ve müşahede ettim ki sevgimiz bizden çar çabuk büyüyor.

selam ve dua ile