Rabbinin Keremini Unutan İnsan
 

(İnfitar Suresi 6. Ayet Üzerine Bir İç Muhasebe)

Kur’an’da bir ayet vardır ki, sarsar insanı. Kızmaz, bağırmaz ama içini oyup geçer:
“Ey insan! Seni, cömert olan Rabbin hakkında aldatan nedir?” (İnfitar, 6)

Ne büyük bir sorudur bu… Ve ne derin bir suskunluk düşürür yüreğe.

Düşünelim…

Allah seni yoktan var etti. Seni şekillendirdi. Sana ruhundan üfledi.
Gören bir göz, işiten bir kulak, hisseden bir kalp verdi.
Hayata anlam katacak bir akıl, secdeye varacak bir vicdan bahşetti.
Sonsuz nimetle donattı. Her gün yeniden yaşaman için seni diriltti.

Ama sen?
Günlük koşuşturmalara daldın, unuttun.
Kazancınla, konumunla, etiketinle meşgul olup seni Yaratanı arka plana attın.
Ve belki de hiç sormadın kendine şu soruyu:
“Ben bu Rabbime karşı neden bu kadar vurdumduymazım?”

İnfitar Suresi’nin bu ayetinde Allah, kendisini “Kerîm” sıfatıyla tanıtır.

Yani: Bağışlayan, lütfeden, utanan, incitmeyen, azarlamadan verendir O.

Sen yüz çevirsen de O seni terk etmez.
Gecenin karanlığında günahlarını çoğaltsan da, sabah güneşini senden esirgemez.

Ama insan, bazen en cömert dosta bile nankör olabiliyor.

Bugün bizler, Allah’ın dünyasında yaşayıp Allah’a meydan okuyan bir hayatın içindeyiz.
Nefesini O veriyor ama bu nefesle inkâr eden diller türedi.
Toprağı O veriyor, ama bu toprakta kibirle yürüyen ayaklar çoğaldı.

İnsana “Sana şah damarından yakınım” diyen bir Rab var,
Ama insan, kendisine en yakın olanı en uzağa koydu.

Neye Aldandın Ey İnsan?

Ayetteki soru, aslında bir sarsmadır:
“Seni aldatıp yoldan çıkaran ne oldu?”

Makam mı, para mı, çevre mi?

Geçici bir zevk mi, sönük bir özgürlük arzusu mu?

Modern çağın insanı “özgür” olduğunu sanıyor ama nefsinin esiri.

“Ben” merkezli bir hayat kurdu, her şeyi kontrol ettiğini zannediyor.
Ama küçük bir mikrop, ufacık bir arıza, en sağlam sandığı düzeni altüst etmeye yetiyor.

İnsan, gafletin en büyüğünü yaşarken; çoğu zaman bunu fark etmeyecek kadar da sağır.
Göz var, görmüyor.
Kulak var, duymuyor.
Kalp var, hissetmiyor.

Çünkü bunları sadece beden taşıyorsa, ruh uykudaysa;
İnsan, yaşayan bir ölüye dönüşür.


Bu ayet sadece sorgulamaz; çağırır da…
Der ki:
“Hâlâ nefes alıyorsan, Rabbin seni terk etmemiştir.”

Dönmek için hâlâ bir yol, hâlâ bir kapı, hâlâ bir umut vardır.

Kur’an’ın usulü budur:
Sorar, düşündürür, ardından kalbe merhametle dokunur.

Şimdi bir an duralım ve içimizden dürüstçe cevaplayalım:

Bunca nimete rağmen neden hâlâ şükürsüzüz?
Bunca af çağrısına rağmen neden hâlâ kibirliyiz?
Bunca sevgiye rağmen neden hâlâ sevgisiz yaşıyoruz?


Seni yaratan, yaşatan, besleyen, koruyan Rabbin Kerîm’dir.
Onun cömertliği karşısında nankörlük; hem bir haksızlık, hem büyük bir ayıptır.

Sana sorulan bu ayeti, hayatının ortasına koy:
“Ey insan! Seni, o cömert Rabbin hakkında aldatan nedir?”

Ve eğer kendinle yüzleşebiliyorsan, artık yeni bir sayfa açma vaktidir.


Muhsin Arslan
06.02.2019
[Linkler Ziyaretçilere Kapalıdır.Giriş Yap Veya Üye Olmak için TIKLAYIN...]

Alemlerin Rabbinin irkilten ürperten, sarsıcı sitemi...
İnsana insanı hatırlatan büyük manifesto...
Ey insanoğlu sana cömert davranan rabbine bu kibir, gurur, aldanış niye? derdin ne senin?
-Seni sana- gösteren ayna bir ayet değil de nedir?. Tüm çıplaklığıyla, aklıyla, vicdanıyla, irfaniyla içini, ruhunu gösteren bir ayna.

Bak ve gör!
İçini gör !
Ruhunu gör !
Karanlığını gör !
Aldanışını gör !
Kopuşunu gör!
Uzaklaşışını gör!
Muhasebeni yap!

Söyle ey insan
Seni böylesi cömertçe donatmış yaratıcına, sanatkârına, efendine, sahibine, dostuna, seni biran yalnız bırakmayan, mutlak koruyucu, bağışlayıcına karşı bu dik başlılık, vurdumduymazlık, aymazlık neden neden neden? Varmı bir cevabın...

Hocam teşbihte hata olmasın. İnsan insana içerlediğinde " ben sana iyilikten başka ne yaptım, iyilikten başka ne gördün" "söyle de bileyim" diyerek tüm kalbiyle sitem eder ya hani. Cevapsız sorudur. Nankörlüğünü yüzüne vuran sitemkar sorular....Tamamen iç muhasebe babında yorumum....Alemlerin rabbi bu büyük sistemle kendisi için cevap beklemiyor. Dön bak kendine, gör kendini. Bana karşı büyük aldanış içindesin. Derdin ne senin?

Bu ayet sadece sorgulamaz; çağırır da…
Der ki:
“Hâlâ nefes alıyorsan, Rabbin seni terk etmemiştir.”

Suçlu suçlu ayeti içimize çekip, yutkunurken sitemin büyüklüğü altında kıvranırken uzanan "sende umut var" tesellisi ayetler...."Yeniden başlamak mümkün mü Rabbim?" haddi ve samimiyeti ile kendini bulmak...

Aynada ruhunu görmek isteyen bu ayete bakmalı."Ya eyyuhel insanu mâ ğarrake birabbike'l Kerim"

Sadakallahul Azîm...

Allah razı olsun hocam. Ayna tuttunuz ☝️

Bu ayet sadece bir uyarı değil; bir uyanıştır.”

Kalbimin tam ortasına isabet etti bu yazı. İçimde kıpırdanan ama susturduğum tüm sorular, bu cümlelerle dillendi. Hepimizin içinde yankılanması gereken bir ses olmuş.

İnsanın gafleti böyle çıplak bir dille ortaya serildiğinde, kaçacak yer kalmıyor. Ne mazeret, ne bahaneyle bu ayetin karşısında ayakta durabiliyoruz. Çünkü bu bir azarlama değil — bu bir sarsılış. Merhametle tokat gibi bir hatırlatma.

“Kerîm” bir Rab karşısında ne çok unuttuk, ne kadar vurdumduymazlaştık… Ama yazı şunu da unutturmuyor: Hâlâ geç değil. Hâlâ yol açık. Hâlâ bir umut var.

Bu yazı sadece düşündürmüyor, çağırıyor. Okuyanı bir yolculuğa davet ediyor: Öz’e, Yaratan’a, kendimize dönüş yolculuğuna.

Kaleminize değil, yüreğinize sağlık. Böyle metinler insanın ruhunu silkeler