BİLGİ.... YÜREK....VE HAL RENGİ

Kimi zaman yağmur yağar yüreğime, kimi zaman kar... Kimi zaman güneş açar yüreğimde, kimi zaman batar...Kimi zaman bir şelale gibi çağlar yüreğim, kimi zaman durgun bir akarsu gibi dinginleşir... Kimi zaman canlı ve parlak renklere boyanır yüreğim, kimi zaman gri ve siyaha... Kimi zaman sonbaharın hüznünü, kışın yasını... Kimi zaman da, ilkbaharın umudunu, yazın zaferini yaşar yüreğim... Ama çoğu zaman; ruhumu diyardan diyara gezindiren ilkbahar umudu filizlenir içimde Ben olma, İnsan olma mücadelesini verirken... Tarih boyunca yapılan tanımlar bir yana; Ben;

O’nu bildiğim, O’nu tanıdığım; O’nunla sohbet ettiğim ve O’nun istediği halin rengine boyandığım ölçüde Ben’im ve o ölçüde insanınm ve o ölçüde O’na yakınım ve o ölçüde O’nunla dostum...
Günler... birbiri ardına, birbirine benzer şekilde sıralanan günler... sorgulanmayı, düşünmeyi bıraktığınız, “iki günü birbirine denk olan ziyandadır” ikazını unuttuğunuz ve sırf öylesine, tüketmek için yaşadığımız günler...

Dışarıda, bizi bizden her gün biraz daha uzaklaştırmak, değerlerimizden olabildiğince koparmak için çalışan bir dünya var. Ve bizler, her gün bu dünyanın çarkında farkında olarak veya olmayarak eziliyoruz. ... Her doğan yeni gün biraz daha uzaklaştırıyor insanı kendine .... insanı benliğine..., insanı gerçek anlamda insan olma haline...

Günden güne yalnızlaştırılmaya çalışıldığımız dünyada; üzerimize gelen sorunları kolayca aşabilmek ve yalnızlık duygusuna kapılmamak için belki ... Belki de; paylaşıldıkça azalan dertlerimizi ve paylaşıldıkça çoğalan sevinçlerimizi paylaşmak için dost kelimesinin içini gerçek anlamda dolduracağına inandığımız birilerini arar dururuz... Dost... Kimdir dost? ve gerçek dostluk nasıl kurulabilir? ve nasıl gerçek dost olunabilir? diye soruyorum kendime.

Ve cevaben; dostlukta samimiyet olmalı, yüreğini açabilmelisin tüm içtenlikle dostuna ve dostun da dinlemeli seni can kulağıyla diyorum...Biliyorum ki; insanın bir dostunun olduğunu bilmesi insana huzur veriyor, mutluluk veriyor, güven veriyor... Konuştuğumda beni dinleyecek, sıkıntılı ve huzurlu anlarımda yanımda olacak.Ve her istediğime mukabelede bulunacak olan bir dost...

-Biliyorum ki- “vermeyi istemeseydi istemeyi vermezdi.” Yüreğimi tüm çıplaklığıyla açabileceğim, beynimin ve yüreğimin en mahrem yerlerini O’na arz edebileceğim, en zayıf noktalarımın telafisi için yalnız ve yalnız O’ndan yardım dileyeceğim bir dost her halimi gören ve neyi niçin yaptığımı bilen bir dost... Soruyorum sizlere, yüreği iletişim engellerine takılan topluluk;

Kim O’nun kadar kerem ve ikramsahibi olabilir?..
O’nunla dostluk kurmanın temeli açık yüreklilikten geçiyor. O’nunla sohbet etmke, her halini yalnızca O’na açmak tüm eksikliklerini ve acziyetini sadece ve sadece O’na ifade etmek ve yalnızca O’ndan yardım dilemek ve tüm isteklerini yalnızca O’ndan istemek O’nunla dostluğun bağlarını kuvvetlendiren unsurlar...O’nunla sohbet etmek, kalbi huzura erdiriyor, insanın içini ferahlatıyor, yürek mutmain oluyor...Ve öyle zamanlar geliyor ki insan artık insanlara sıkıntısını, derdini anlatma ihtiyacı hissetmiyor...

Çünkü biliyor ki; Onu en yüce makam her zaman dinliyor... Sağlam bir dostluk için; O’nu bilmeli ve O’nu tanımalıyız... Çünkü insan “sevdiğini bildiği ölçüde severken bilmediğine hep düşman olagelmiştir.” O’nu bildikçe insan görüyor ki yaşanan bütün insani dostluklar O’nunla olan dostluğun gölgesinde kalıyor.
Bir yanımızda yüreğimiz, ruhumuz, zihnimizden oluşan iç dünyamız, bir yanımızda hayatımızı idame ettirmek için yaşadığımız; bizi bizle, yüreğimizle, ruhumuzla, zihnimizle iletişim kurmanızı zorlaştıran dış dünyamız ... ve bu iki dünya arasında denge kurmak o kadar da kolay olmuyor...

Hayatımızın parçası haline gelmiş ve bizi topluluklar içinde yalnız bırakan teknoloji ...medya... bizi bizden uzaklaştırmak için adeta üzerimize görsel ve işitsel olarak bilgi yağdırıyor... ve bu bilgi bombardımanı içersinde Dostla iletişim kurmamızı sağlayan yüreğimiz yalnızlaşıyor... zihinimiz sorgulanıyor ve gün geliyor yüreğimiz acınıyor bile... ve tüm benliğimizi katılaşma hastalığı kaplıyor... bu katılaşan hastalığı dış dünyadaki etmenlerin bizi yönlendirmeye başladığı an. ...

İşte o an Dostla, dostluk kurma eğiliminde bulunan kişiler için tehlike çanları çalıyor demektir... Bu hasatlıktan kurtulmanın ilacı; ruhu diri tutmaktır... Dost’u yüreğimize koymaktır... Sürekli, her işimizde, O’nunla sohbet etmek; O’na danışmaktır...Ve her işte O’nun istediği halin rengine bürünmektir...
Ve günahlar ... yaşadığımız debdebeli hayatın kirli yüzü olan günahlar... O’nunla dostluk frekansını bozan parazitler ...

Ve kalbimize kara leke düşüren eylemler... Ve yüreğimizi katılaştıran, bir başladı mı ardı arkası kesilmeyen O’nunla aramıza giren kara perdeler... Günahlar... Bizi; başı güzel sonu hüsranla biten arkası yarınlara sürükleyen albenili davranışlar... Ama ben biliyorum ki... Evet bilmek... bilmek ama nasıl bilmek?“Bilmek” gerçek anlamda bilmek. Beynimizin en ücra köşesindeki hücrelere, kalbimizin en mahrem yerlerine yön verircesine bilmek ... Evet ben biliyorum ki “Rahmetin gazabını geçti” diyen bir varlıkla dostluk bu...

Böyle bir dostlukta gözyaşıyla ıslanmış bir tevbe makbul görmez mi?.. Pişmanlıkla ezilen bir yürek O’na yaklaşmaz mı?..
Hani söyleriz ya hep “Allah her şeye kadirdir.Merhameti en yüce olandır. Her şeyi görür bilir, işitir...” bu ifadenin içini doldurup yaşantılarımıza aktardığımızda; bu ifadeyi gerçek anlamda hayatımıza geçirdiğimizde yani, ruhsal ve beyinsel olarak bu ifadeyi hazmettiğimizde inanıyorum ki eylemlerimiz düzelecektir...

Önce Rabbimi bilmek, tanımak, sonra O’nunla sürekli sohbet etmekle mutmain olacak yüreği eğitmek ve O’nun istediği halin rengine boyanmak... İşte, Dost’la dostluk kurmamızı sağlayan dostane davranışlar...
Ve nasıl gerçek dost olunabilir? sorusunu kendimize sorup aldığımız cevap doğrultusunda da yaşamımıza yön verirsek inanıyorum ki dostluğun sırrını yakalamış oluruz... ne yapar insan dostu için ...

Onu incitmek istemez ... Onun istediği davranışları yapmaya çalışıp, istemediği davranışlardan uzaklaşır.Ona sevgisini en güzel nasıl ifade edeceğini düşünür ... bunun için kafa yorar, enerjisini harcar. ... Onun haliyle hallenir ... Biz ancakRabbimizin bizden istediği davranışları sergilediğimizde ve istemediklerini yapmadığımızda dostluğumuzun kemal noktasını yakalamaya doğru yol alırız...

O’nunla dostluk kurma çabası, bilgiyle başlayan, sohbetle devam eden ve O’nun istediği halin rengine boyanmakla kemal noktasına ulaşan renkli ve anlamlı bir serüven... Rabbimden dilediğim herkesin bu anlamlı serüveni yaşaması...