Sevgiliye Adanmak...
 

Adanmak; sevgi, emek ve gayret ister. Adanmak, düşünce ve eylemlerin etrafında gezdirir kendisini. Öyleyse Müslüman bir genç kızın adanması neyedir?

Neye adandığımız, hayat içerisinde kendisini gösterir. Yöneldiğimiz hususlar hangi alanda adandığımızı bize izletir. Günümüz gençliğe baktığımızda bu adanmanın günün gençler için kurulan tuzaklara yani teknolojiye, modaya, giyime, TV’ye yapıldığı görülür. Çünkü vaktin, düşünce ve bedenin hangi yöne eğilimi daha fazlaysa orada bir adanma gerçekleşiyordur.

Adanmak, en çok sevgi ve vakit ister. Sevgi ve vaktimiz en çok kimeyse orada bir adanma hâsıl oluyordur. Bu minvalde adanmayı günümüze güncellersek vaktin büyük bir bölümünün internet başlarında, televizyon dizilerinde, telefon mesajlarında; sevgimizin ise kıyafetlere, insanın kendisine ya da karşı cinse olduğunu görmemek mümkün değildir. Bu da İslami yaşantıya uymayan bir haldir.

İslam düşmanları tarafından zaman boş meşgalelerle doldurulmaya çalışılıyor. Özellikle gençlerin hayatına müdahale edilip teknoloji yenilikleri, modadan modaya geçiş serüveniyle zaman tükeniyor. Derken gençlik bitiyor ve yaşlılık, ardından ölüm kapıyı çalıyor. Basit boş şeyler uğruna zaman adanıyor ve aldanıyor.

Peki, ahiret tarlasına ne adandı da meyvesi yenilecek? Gençlik, İslam yolunun hangi durağında adanış gerçekleştirdi de mükâfat beklenecek? Müslüman kimliğimizi unutmamalıyız ve bununla birlikte ahiret inancını. Çünkü ALLAH bizden bir adanış bekliyor. Ahirete telefon mesajları, internet yazışmaları, boş sevgiler götürülmeyecek. Bunun şuuru içinde vaktimizi ve sevgimizi adadığımız meşgaleleri kontrol etmeliyiz.

Peygamberimiz (SAV) zamanında iman eden Musab bin Umeyr, İslam diniyle şereflendikten sonra zenginliğini, güzelliğini, ailesini arkasına attı. Hakk’a amade oldu ve bir adanmışlığı gerçekleştirdi. Şimdiyse tam tersi değil mi kardeşlerim? Zenginlik, güzellik ön planda ve adanış ilk önce bunlara. Oysa Musab da gençti şimdiki genç kardeşlerimiz, bacılarımız gibi. Hisleri, coşkuları, sevinçleri, arzuları vardı onun da her genç gibi. Fakat onların coşkusu, sevinçleri, hedefleri farklıydı. Çünkü yaşama gayelerinin farkında olup dünya imtihanını kazanma telâşesindeydiler.

Günümüz gençliğin gayesi “şu üniversiteyi kazanayım, bir üst model telefon çıkmış onu almalıyım” misali basit gayeler. Ve bunun ahiret boyutu hiç yok! En büyük sevinçler; bir düğün daveti, günün eğlencelerle geçmesi veya arzu edilen bir kıyafetin alınmasından ibaret olmuş.

Elbette doğru ve sınırlı kullanıldığı takdirde teknoloji de, kıyafetler de, uygun ve gayr-i İslami olmadıkça düğünler de olacak. Fakat ilk hedef bunlar olmamalı ve adanış sadece bunlar üzerinden gerçekleşmemeli. Gençlikte hisler, heyecanlar ve arzular daha kuvvetli olur. Bu güzel ve yoğun duyguların hakka amade bir adanışı gerçekleştirmesi, dünya ve ahreti cennete çevirir. Biz bu dünyada ne kadar kulluk görevini ifa edersek karşılığı da o kadar büyük olacaktır. Bu kulluk görevi ve adanış süreci de en çok gençlikte anlam kazanır. Onun için adanmak en çok gençlere yakışır! Tıpkı Meryem gibi, Musab gibi, İsmail gibi ve Ali gibi…

Bu adanmışlık serüveninde, konumuzun özü olup bize en güzel örnek olan bir portre daha çıkıyor karşımıza: Hz. İbrahim (AS) ve oğlu Hz. İsmail (AS). Şu günlerde kurban bayramını yaşayacağız. Bu kurban, Hz. İsmail’in adanışına bir mükâfattır aslında. Şöyle ki Hz. İbrahim rüyasında oğlunu kestiğini görür. Hz. İbrahim’in çocuk özlemini çok çektiği ve sonradan Ona nasip olup o çok sevdiği değerli oğlu olan Hz. İsmail’i... Fakat hiç tereddüt etmeden en değerlisini ALLAH yolunda kurban etmekten çekinmiyor ve oğlunu yatırıyor, bıçağı boğazına dayıyor. Bıçak kesmiyor ve ALLAH, gökten bir koç gönderiyor. ALLAH, onu böylece sınıyor ve Hz. İbrahim bu adama imtihanını kazanmış oluyor. Hz. İsmail ise kendi canını vermekten bir an geri durmuyor. Babası rüyasını ona söylediğinde, “Babacığım emrolunduğun şeyi yap. İnşALLAH beni sabredenlerden bulacaksın”(Saffaf: 102) deyip büyük bir teslimiyet ve adanış gerçekleştiriyor.

Şimdi kardeşlerim! Hz. İbrahim, en değerlisi olan oğlu Hz. İsmail’i ALLAH yolunda adadı. Peki, bizim İsmail’imiz ne? Bizim ALLAH için adağımız ne? İsmail gibi canımızı adayamıyorsak da Hz. İbrahim gibi en değerli şeyleri adayalım. Mesela zevklerimizi, vaktimizi ya da en önemlisi gençliğimizi… Evet, evet gençliğimizi adayalım. Bizim İsmail’imiz gençliğimiz olsun ve ALLAH’ın istediği bir hayat yaşama amacıyla adayalım.

Peki, gençliğimizi adamaya hazır mıyız? Cevabını bulmak için Hz. İsmail’e dönelim ve bir sual edelim. Hz. İsmail’i bıçak altına yatıran nedir? Adanmışlıktır! O (AS), ALLAH’a tereddütsüz canını adıyorken biz vaktimizi ayırmaktan kaçınıyor muyuz? O, hayatını adarken biz dünya yolculuğunda hedeflerimizi, amellerimizi O(CC)’nun istediği gibi adamaktan uzak mı duruyoruz?

Öyleyse;

Aklımızı, fikrimizi, tefekkürümüzü hayra adayacağımız bir gençlik… Hayallerimizi, ümitlerimizi, geleceğimizi hakka adayacağımız bir gençlik… Vaktimizi, duygularımızı, yüreğimizi hakikate adayacağımız bir gençlik… İbadetimizi, tesettürümüzü, kulluğumuzu takvaya adayacağımız bir gençlik… Nefsimizi, kalbimizi, beynimizi fıtratın güçlü sesine adayacağımız bir gençlik…

Hâsılı, nefsi zevklerimizi bıçağın altına yatırıp ALLAH’a adanacağımız bir gençlik olsun!

Adananlardan olmak duasıyla…