Sizce Bu Söz Doğru mu?
 

Geçmişten gelen kültürümüz yüzünden maalesef evladı sevdiğini söyleyememe durumu doğru ve kendi canından çok sevdiği de. Çocuklar kendilerini bizlerden ayrı zannediyor ama ölüm sonrasında dahi hayırlı amelin kaydı bizim defterlerde (Rabbim hepsini hayırlı evlat kılsın) Onlar bizim devamımız, geleceğimiz, yarına bıraktığımız umutlarımız. Kendilerini ne kadar ayrı sansalar da bizim parçamız, onları mutlu eden bizi mutlu eder, onları üzen bizi üzer.

Bu arada geçmiş kültürlerle aram hiç iyi değildir, bu bakımdan herkese kültürleri biraz esnetmeyi tavsiye ederim, boşu boşuna sevgisiz ömürler ziyan oluyor; olmasın. Rasulullah (sallallahu aleyhi ve sellem) din kardeşliği için ne diyordu? Birini seviyorsak söylememizi. Bunu din kardeşi için diyor, oysaki bunlar evlatlarımız. Beraberinde eşler, kardeşler, anne-babalar, komşular vs kalan ne varsa düşünülsün isterim : )

İslama göre değil geleneğe göre yaşadık hep, oysaki torunlarını çocuklarını her fırsatta sevdiğini gösteren bir peygamberin ümmeti idik. Geçen günler geri gelmiyor özellikle babalar söyleyin sevdiğinizi çocuklarınıza belli edin bilmem farkındamısınız ama çocuklarınız babam bizi hiç sevmedi zaten diye içden içe kuruntu yapıyor:( içinden seviyormuş! Dışından sevsen ölürmüsün! İlerde çocuklarınız yetişkin oldugunda babamla şöyle gezerdik şöyle spor yapardık şöyle sosyalleşirdik diye anıları olmasınmı?

Bende sizler gibi düşünüyorum.
Eskilerin adeti asla babanın yanında çocuk sevilmezdi. Babamın yanına giderdik. Babam babasından utandığından bizi iterdi.

Çocuklarım oldu tam tersini yaptık. Oğullarımla doya doya çocukluk evrelerini geçirdik.
Kızlarıma gelince yaşım kırka dayandı ama 20 yaşındaki gibiydim. Onlarla tüm mahallenin çocuklarını toplar kardan adam yapar sokakta kayardim :)
Komşular bana gülerdi. Onları zorla sokağa çağırır babalar ve çocuklar kartopu oynardık.

Kütüphaneler, parklar bizim meskendi. Şimdi dernek merkezimiz.

Abi çocuklar doya doya baba sevgisini yaşamalı. Asla sevgide cimrilik yapmamalı.
Hele ki kız çocukları baba sevgisi alınca hayata karşı çok diri oluyorlar.

Bana iki yıl öncesi bir anı hatırlattınız. Eşim babasının son gününde kendini hırpaliyor , keskelerle bedbaht oluyordu. " Geç değil git konuş, ona onu sevdiğini söyle " dedim. Yanına gitti ağlaya ağlaya "Baba seni çok seviyorum. Bunu bugüne kadar söylemedim ama seni çok seviyorum" dedi. Babanın evladına sözleri "Kalpler birbirine karşı oğlum " ......

Evet hocam, güzel bir babanın evladına onu sevdiğini son nefeste bile söylerken kelimelerini özenle seçtiğini müşahade ettim. Öyle bende seni seviyorum demez başka yollarını bulur. Ama kalbin yumuşar, nefes alırsın.
Çocukları uykuda sevmeyin, torun evlattan tatlı diyerek sevemediği evladın pişmanlığını torunda tattığında pişman olan babalar gördüm. Bugün ki modern cılk babalar gibi olmasın tabiki, gelenek baskını babalar evlatlarına "kendinden fazla sevdiklerini" söylemeseler de belli etsinler. "Kalplerin karşılıklı olduğunu " bilmek baba içinde evlat içinde çok güzel değil mi?

Öncelikle iyi ki teşvik etmişsiniz. Baba vefat ettikten sonra insan o keşkeleri asla geri gelmiyor. Baba ve oğul biribirne kalp kalbe karşı demesi bile bir ruhun acı yansıması. Hocam bence siz çok güzel bir amel ortaya koymuşsunuz.

Hepiniz bilirsiniz. Efendimiz torunlarını severken sahabe den biri efendimize ben çocuklarıma bu derece yüz vermem dediğinde
"Allah senin kalbinden merhameti söküp aldıysa ben ne yapabilirim" sözleri insanı derinden sarsıyor.

Bizler edeb sınırları içinde sevmeyi, sevdiğimizi belirtmesini bilmeliyiz. Biz mesela büyüklerimizin yanında eslerimizin ismini vermeyiz. Kızın, oğlun diye