HULEFA-İ RAŞİDİN VE ASHAB
 

Hulefai Raşidîn arasındaki efdaliyyet sırası hilafetleri tertibine göredir. Fakat Ebu Bekir ve Ömer (R. Anhuma) in üstünlükleri sahabe ve tabiînin icmai ile sabittir. Din bü-yükleri bunu böyle nakletti, îmam Şafiî'de bunlar*dan biri-dir.

İmam Ebul Hasanil Eşarî (r.a.) buyurdu: Ebu Bekir, sonra Ömer'in diğer ümmet üzerine üstünlüğü kesindir.

İmam Zehebî buyurdu: Hilafeti zamanında memleke tinin saltanat kürsüsünde iken Hz. Ali (r.a.) dan tevatürle sabit oldu ki Ebu Bekir ve Ömer ümmetin en faziletlisidir. Sonra îmam Zehebi der ki, "Bunu Hz. Ali'den seksenden fazla kişi rivayet etti. Onlardan bir kısmını saydı (İsimlerini açık*ladı.) Sonra der ki; Allah rafizîleri rezil etsin ne cahil adamlar (Bu tevatürü inkar edenler).

Buhari Hz. Ali'den rivayet etti ki; "Peygamberden (s.a.v.) sonra insanların en hayırlısı Ebu Bekir, sonra Ömer, sonra başka bir adamdır. Oğlu Muhammed ibni Hanife dedi ki; sonra sensin. Hz. Ali (r.a.) "Ancak ben müslümanlardan bir adamım" buyurdu.

Zehebî ve diğer alimler Hz. Ali (r.a.) tan şu rivayeti doğruladılar:

Buyurdu ki, "Dikkat edin bana ulaştı ki bir adam beni Ebu Bekir ve Ömer (R. Anhüma) üzerine üstün tutuyor. Kim beni üstün tutarsa o iftiracıdır, iftiracıya verilen ceza ona verilir, (onu döverim).

Bu ve bu gibi haberler ashabtan mütevatir derecesine ulaşmıştır, inkarı mümkün değildir, bundan dolayı şia'nın büyüklerinden Abdurrezzak şöyle der: "Ali kendisi üzerine Ebu Bekir ve Ömer'i üstün tuttuğu için ben-de on*ları üstün sayarım, böyle olmasaydı asla onları üstün saymazdım. Ali'yi seveyim sonra ona muhalefet edeyim, bana günah olarak bu yeter."

Hz. Osman, Hz. Ali'den üstün olması meselesine gelince, ekser ulema "Şeyhayndan sonra, üstün olan Osmandır, sonra Ali'dir." Buyur-muşlar. Dört mezhebin müçtehid imamlarının görüşü de budur, İmamı Malik'ten ri*vayet edilen Osman'ın Ali üzerine üstün sayılmasındaki durak-laması hakkında Kadı lyaz der ki, imamı Malik bu duraklamadan vazgeçip Osman'ı üstün saymıştır, îmam Kurtubi "inşaallah sahih olan budur." buyurdu.

İmamı A'zamın sözünden anlaşılan bekleme manası ki "Şeyhaynı üstün saymak, iki damadı sevmek Ehli Sünnetin alametlerindendir." (sözünden anlaşılan şey.) Bu sözünden anlaşılan bu fakire göre (İmamı Rabbani'ye göre) şudur ki; fitneler ve ihtilaflar çoğalınca, iki damadın hilafetinde, insan*ların işlerinde fesad ortaya çıkınca, insanların kalblerinde bulanıklıklar çoğalınca; İmamı Azam iki damad hakkında muhabbet lafzını şu manayı düşündüğü için seçti, o ikisini sevmeyi Ehli Sünnet vel Cemaatın alameti saydı. Halbuki Hanefî kitapları "Halifelerin tertibine göre efdaliyetleri sabit*tir" ibaresiyle dopdoludur.

Hasılı kelam; şeyhaynın üstünlüğü kesindir. Osman'ın derecesi bu ikisinden aşağıdır. Fakat Osman'ın (r.a.) efdaliyyetini inkar edeni kafir say*mamak gerekir. Belki şeyhaynın üstünlüğünü (inkar eden bile kafir de*memeli), belki o kişi bidatçıdır ve sapıktır. Zira alimlerin bu hususlarda ihti*lafı vardır. (İhtilaf olan yerde kati karar vermek zordur.) Burdaki icma hakkında kîl-ü-kal vardır, (bazısı bir türlü, diğer bazısı başka türlü demiş.)

Bu inkarcı, ziyanda ve hüsranda olan Yezid'in arkadaşıdır. (Hükümleri aynıdır). Alimler bunun hakkında lanet etmekte durakladılar.

Resulullah (sallallahu aleyhi ve sellem) 'a Hulefai Raşidîn'den dolayı gelen eziyetlendirmeler, torunları tarafından gelen eziyetlendirme gibidir. Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) buyurdu:

"Allah Allah Ashabım hakkında (sakının) onları benden sonra hedef tutmayın (onların aleyhine konuşmayın.) Kim onları severse beni sevdiği için onları sever, kim onlara bu'z ederse bana bu'z ettiği için onlara bu'z eder. Kim onlara eziyet ederse muhakkak bana eziyet etmiştir, bana eziyet eden muhakkak Allah'a eziyet etmiştir. Kim Allah ve Resülüne eziyet ederse so*rumlu tutulması (hesaba çekilmesi) umulur."

Allahu Azze ve Celle şöyle buyurdu: “Allah ve Resulüne eziyet edenlere Allah, dünya ve ahirette lanet etmiştir.”

Ashab arasında vaki olan olaylar, harbler, çekişmelere gelince; bunları güzel bir hamil ile manalandırmalıdır. Onları heva ve ırkçılık taassubundan uzak tutmak gerekir. Taftazani (Şerhul Akidin Yazarı) Hz. Ali'nin sevgisinde çok ileri olmasıyla beraber şöyle dedi: "Ashab arasında olan olaylar harbler, hilafet hakkında değildi, belki ictihadda olan bir hata idi. (Şerhul Akaidin üzerine yazılan) Hayalî isimli Haşiyede, "Muaviye ve adamları, Hz. Ali'nin zamanında en efdal olduğunu kabul etmeleriyle birlikte onun itaatından, bir şüpheden dolayı çıktılar; o şüphe, "Hz. Osman'ın katillerinden kısası terk edeceği endişesi idi."

Kara Kemal Haşiyesinde Hz. Ali'den nakledil di ki, şöyle buyurdu: "Kardeşlerimiz bizim üzerimize azdılar, onlar kafir ve fasık değillerdir, çünkü onların te'villeri vardır."

Şüphesiz ictihad hatası levm ve ta'ndan uzaktır, bu kişiden çirkin muamele kaldırılmıştır.

Ashabın tamamı, Hayrul Beşerin (sallallahu aleyhi ve sellem) sohbetine riayetle ancak hayırla anmak gerekir. Onları seven Peygamberi (sallallahu aleyhi ve sellem) sever. Resulullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurdu "Onları seven beni sevdiği için onları sever, onlara bu'z eden bana bu'z ettiği için onlara bu'z eder. Yani Ashabımla alakalı mahabbet, benimle alakalı mahabbetin ta kendisidir. Aynı şekilde onlarla alakalı bu'z, benimle alakalı bu'zun ta kendisidir."

Bizim Hz. Ali'nin muhaliflerini de sevmemizden asla bir maksadımız yoktur, belki bize gerekli olan, onlardan dolayı (sebep oldukları savaşlar, kargaşalıklardan dolayı) eziyetlenmemiz, üzülmemizdir. Zira sonuçta bu iş Resulullah'a (sallallahu aleyhi ve sellem) ulaşır. Fakat haklıya haklı, haksıza haksız deriz. Hz. Ali (r.a.) haklı idi, muhalifleri hatada idiler. (İctihad hatası.) Bundan fazlası fuzulî (söz) olur.

Peygamberimiz (sallallahu aleyhi ve sellem), "Ashabım arasında olan olaylardan uzak durun."

Yine buyurdu ki, "Ashabım zikredilince kendinizi tutun."

Yine buyurdu, "Allah, Allah Ashabımı hedef tutmayın." Yani Asha-bım hakkında Allah'tan korkun sakının, Levm ve taan oklarınıza onları hedef yapmayın.

İmam Şafî (rahmetullahi aleyh) buyurdu; aynı şekilde bu söz Ömer ibni Abdul Aziz'den nakledildi: Şu (harbler, kargaşalıklar) bir kan idi, Allah bizim ellerimizi on*dan temizledi bizde lisanlarımızı ondan temizleyelim. Bu sözden anlaşıldı ki, lisana da onların hatasını konuşmamak gerekir.

Şayet Ebu Bekir ve Ömer’in öne alınmasında ve faziletli olmalarında duraklamışsa, bu kişi Ehli Sünnet vel Cemaat yolunu kaldırıcıdır/Rafizi-Şia. Şayet iki damad (Osman ve Ali) ‘ın mahabbetinde tereddütlü ise, yine Ehli Sünnet zümresinden hariçtir/haricidir. Hakikatı olmayan Keşmiriyye ehline mensub olan şu hatibin, bu habaseti keşmir bid’atçılarından almış olması uzak ihtimal değildir.

Ona bildirmek ve anlatmak lazımdır ki Ebu Bekir ve Ömer’in efdaliy-yetleri ashabın ve tabiin ehlinin icması ile sabittir. Din büyüklerinden bir cemaatın naklettiği gibi; İmam Şafii (radıyellahu anhu)da bunlardan biridir.

Şeyhu-l İmam Eş’ari derki, Ebu Bekiri sonra Ömeri, kalan ümmet üzerine faziletli yapmak kat’idir. Muhakkak Hazreri Ali –radıyellahu anu- dan, hılafeti ve saltanatı vaktinde, sevenlerinden büyük bir topluluk huzu-runda şöyle söylediği rivayet edildi, ‘Ebu Bekir ve Ömer ümmetin en faziletlisidir.’

İmam Zehebi derki, sonra bunu Ali’den seksen küsür kişi naklet-miştir, onlardan bir topluluğun isimlerini de saymıştır. Sonra der ki, ‘Allah rafızileri kötü eylesin, ne cahil adamlar.’

Buhari rivayet etti; kitabı, Allah’ın kitabından sonra en sahih kitabtır, Ali’den (Allah ondan razı olsun) şöyle dediğini (rivayet etti) ‘Nebi sallalla-hu aleyhi ve sellem’den sonra insanların en hayırlısı Ebu Bekir’dir, sonra Ömer, sonra başka bir kişi.’

Oğlu Muhammed ibni Hanefiyye dedi ki, ‘Sonra sensin.’

Ali dediki, ‘Ancak ben müslümanlardan biriyim.’

Ondan bu gibi rivayetler, ondan başka ashabın ve tabiinin ileri gelenlerinden olan din büyüklerinden bu gibi rivayetler pek çoktur ve meş-hurdur. Ancak cahil ve inatçı kimseler bunu inkar eder.

İnsaf elbisesinden soyulan şu kişiye demek lazımdır ki, bizler Resu-lullah sallallahu aleyhi ve sellem’in ashabının tamamına sevmekle emro-lunmuşuz. Onlara buuz etmekten ve eziyet vermekten men edilmişiz.

İki damad Hazretleri (Osman-Ali) de ashabın büyüklerindendir ve sallallahu aleyhi ve sellem’in akrabalarındandır. Bu yüzden mahabbete ve dostluğa layık olurlar.

Allahu teala buyurdu: “De ki, bunun üzerine sizden bir ücret istemiyorum; ancak yakınlarım hakkında dostluk etmenizi…”

Nebi sallallahu aleyhi ve sellem buyurdu: ‘Allah! Allah! Ashabım hakkında sakının! Benden sonra onları hedef yapmayın. Onları seven beni sevdiği için onları sever, onlara buuz eden, bana buuz ettiği için onlara buuz eder. Onlara eziyet eden, bana eziyet etmiştir. Bana eziyet eden, muhakkak Allah’a eziyet etmiştir. Allah’a eziyet edenin, yakalanması yakındır.’

alıntı