Kavgalar mahremdir!



Bazen bazı şeyler gizli yaşanmalıdır.

Küçükken annesi ile babasının arasındaki kavgalara şahit olanlar beni daha iyi anlar.
Çok sık kavga ederdi ebeveynlerim, olur olmadık bir sürü sebeple. Bağırış, çağırış, küfür...
Nasıl korkardım o gergin ortamdan.
Çok korkardım.
Ama en çok okula gidince, döndüğümde evde dehşet bir şey görebilecek olma olasılığı beni korkuturdu.
Okuldan dönünce evde annemin ölü olabileceği canlanırdı gözümde. Babamın annemi öldürmüş olabileceği!
Hıçkıra hıçkıra ağlardım!


Annem ve babam kavga eder, bağırışır, annem babama beddua eder, babam annemi tehdit ederdi. Eskiden annemin hatalarını algılayamaz, babamdan nefret ederdim. Bazen de annemden. Bana çocukluğumda bu berbat psikolojiyi yaşatan annem ve babam keşke biraz mahremiyete özen gösterselerdi. Evet kavgalar mahremdir.

Babamın da annemin de hatalarını daha net görebiliyorum artık. Tavırlarını, konuşmalarını....
Benim kalbimde çok büyük bir sancı olarak kaldı çocukluğum. Şuan için tek yapabildiğim ders çıkarmak: Eşler mahremiyete dikkat etmelidir!


Nasıl bir psikoloji düşünsenize! Ufak gibi gözüken kavgaların açtığı yaraları, açabileceği hasarları düşünsenize!
Düşünmezsek daha nice yara, daha nice kırık kalp, daha nice hasarlar...

Dikkat!

Büşra Şükran