[ağla]

Esselamualeykumverahmetullah...Benim hep içimi sızlatan garip bir sevgim vardır nedendir bilmiyorum Hz.Ebu Zer Gıfari (r.a) hazretlerine.Hayatını dinlediğim her defasında hüzünlenirim hep. O Efendimize biat etmeğe gittiğinde Efendimiz (s.a.v.) nereli olduğunu öğrenince hayretle Gıfardan ha! buyurmuştu.Gıfar en azılı eşkiyaların barındığı bir kafileydi çünkü.Ama Hz.Ebu Zer (r.a) keskin bir zekaya sahipti onun için ananelerini tek kalemde silip Efendimize Biat etmekten hiç çekinmemiş hatta Biatından sonra Mekke'nin müşrikleri arsına dalıp LAİLAHEİLLALLAH MUHAMMEDERRESULULLAH diye avazı çıktığı kadar bağırmıştı.Müşrikler Onu Öylesine dövmüşlerdiki Hz. EbuBekir (r.a.) kafirlerin içinden Onu zor almıştı.Ama içindeki AŞK ateşi sönmemiş olacakki Efendimizin(s.a.v.) bir daha yapma demesine rağmen O ertesi gün yine aynı şekilde çıkıp Müşriklere Tevhidi haykırmıştı.O günde ölesiye dövülmüş ama bu kendisini İslama daha sımsıkı bağlamıştı. Tabiinden onu tanıyanlar arkasından derlerki "yeryüzü ondan daha doğru sözlüsünü barındırmadı". O Efendisinin (s.a.v.) irtihallerinden sonra İslam'ın tekrar bozulmaya başlamasına hazmedemeyip terki diyar eylemişti. Efendimiz(s.a.v.) onun için "O tek başına yaşar,tek başına ölür,tek ümmet olarak haşrolunur" buyurmuşlardı.Ahirete irtihalleride çok hüzünlüdür "O" nun.Hz. Ebu Zer (r.a.) Efendimizden sonrada bidatlere hiç bulaşmamış Efendimizin yolundan zerre miskal ödün vermemiştir. Hakkınızı helal edin çok uzun oluyor,anlatmakla doyulmuyorki...