[EyMeN&TaLhA]

Günümüz anne babaları çocuklarına hayret makamından şaşkın bir ruh ile "Sen kimsin?" diye bakmadıkları için çocukluk sırları ortaya çıkmıyor. Çocuk ne ise o olmasına izin verilmelidir. Çocuk olduğu gibi olabildikçe kişilik ve karakterini sergilemekten keyif alır, içi huzurla dolar. İlk yıllarda çocuk, anne babasının yanında en doğal haliyle ve 'olduğu' gibidir, 'istendiği' gibi değil...
Çocuk bir kere içinde farklı, dışında farklı olmayı becerirse, onun kime, ne zaman, ne yapacağını kimse kestiremez!
Çocuk kendi sırrını bırakıp, anne-babasının zorlaması ile arzu etmediği bir yöne doğru sürüklenmeye başlanmışsa, kişiliksizleşme süreci de başlamış demektir.
Sevgi koşula bağlanmışsa, çocuk, anne baba sevgisini alabilmek için kendi dünyasını yaşamak yerine, onların istediği gibi olmak zorunda kalır.
İnsan ruhu; kendisini ezene karşı bir eziklik, kendisini dışlayana karşı bir dışlama hisseder.
Çocuk, duygu dünyasında hangi acıları yaşıyorsa, bir süre sonra ya anne-babasına ya da kendi çocuklarına aynı acıları yaşatır.

adem güneş