[KalbinNûru]

insan öldüğü zaman, bildiği hakîkat ile karşılaşıyor yüzyüze geliyor ama artık amel zamanı geçip hesap zamânı başladığından pişmanlık faîde vermeyecektir. yaşadığı zaman içerisinde söylendiği üzere öleceğini biliyor daha doğrusu ölümün olduğunu biliyor ama kendisini buna bir türlü inandıramıyor. neden aklı, fikri, düşüncesi, kalbi velhâsılı bütün bedeni dünya telâşında. o durumda iken ölüm nasıl düşünülebilir. akıl nasıl ölümün idrâkinde olabilir. Hazret-i Âişe -radıyallâh-ü anhâ-'ya bir gün bir hanım gelip kalbinin katılaştığından ve ne yapması gerektiğini sorar. Hazret-i Âişe -radıyallâh-ü anhâ-'ya ölümü hatırlamasını tavsiye eder. Yine Peygamber Efendimiz -aleyhissalât-ü vesselâm- "ağzın tadını bozan ölümü çok hatırlayın." diye buyurmaktadır.

Ölmeden evvel ölmek ve hesâna çekilmeden evvel kendimizi hesâba çekmemiz îcâb eder ama işte gelde bunu nefs-e anlat. bu durumda yapılması gereken nefisle konuşmak ve nefs-e tatlı gelen şeyleri terketmektir. bu durum neyden kaynaklanmaktadır:çok yemek, çok uyumak, çok gülmek, çok konuşmak, Âhiret Âlemini unutmak ve kötü arkadaşlardan. Büyüklerden bir Zât şöyle demiştir: "Rızkın en hayırlısı helâlinden kazanılan, arkadaşın en iyisi ise Allâh'ı hatırlatandır."

Hazret-i Lokman oğluna verdiği öğütlerden birisi de şu idi: Oğlum iki şeyi unutma iki şeyi unut. Allâh'ı ve ölümü. Başkasına yaptığın iyiliği ve başkasını sana yaptığı kötülüğü.

Biz Rabb'imizi unutmazsak, O'nun Kitâbına ve Rasûl'ünün Sünnet-i Seniyyesi'ne sarılırsak kurtuluşa ereriz. Rabb'im -celle celâluhû- Bizleri kurtuluşa eren kullar zümresine ilhâk eylesin. Âmîn.