Ah Ya Minel Aşk!
 

Gözle görmek, kulakla duymak sözle sevmek,

Hisle anmak, acıyla yaşamak gönülle aramak,

Kaygılara kayıtsız, kavramlara duyarsız

Alışılmışlara inat, alemlerde yaşarcasına,

Bi o kadarda, farklı ulaşılması sanki muhal

Çok hasret kalınmış,bir özlemin kaygıları gibi

Ne ömür,ne makam, ne para,nede bir başka kaygı

Hani bir gizemli hastalık teşhisini anlar gibi

Toprağın ahengini; ve hani mütevazılığını

Hani baharın o şen-şakrak, coşkuları,yla

Onun gönlünden böylesine çağlayarak akarken,

Hani karların o soğuklarını kâbus eylemeyen...

Özündeki gönlün muhabbet cemreleriyle,

Gizemli uyumuyla, sulayıp ve sulara karışması

O sularda toprakla uyumakta olan,saf tohumların uyandırılması

Böylesi bir tahayyüle içinde, gaye ve emel düşünülmeyen

Kaç aklıselim,erdemlice bu hikmetli davranışın sırrına erebildi

Ah ya, Ya men Hüve Mevla! Ya minel aşk, ya! Ya Mevlana!


Varidatı sır yani

Âh benimdir âh senin, âh bizimdir. ahsenim
Halvet sokaklarına adım düştü. derdim sen
-söyleyemedim-Müptelâ makâmında acı âşığa yârdı
İhtimâl durağında; sustur bakışlarını
Neylesin âşıkın âh! sensizliğin nârıyla
Eylül'ün siyâhıydı. kandı. gözyaşı vardı
Lisânım çıkmazlarda! ânı imtihan sardı!