Uzaklarda bir yerlerde, bir özlediğin varsa
buruk bir mutluluk yaşarsın kimselerin bilmediği zamanlarda.
Her aklına geldiğinde yada aklından hiç çıkmayışında gülümsersin.
Yarım ve hüzünlü bir gülümsemenin sıcaklığı yayılır yüzünün kıvrımlarına.
“Özlediğim…! ”
diye haykırırsın rüzgarlara verip sesini.
Duyar da belki yüzünü sana çevirir diye.
Nafile olduğunu bilsen de sesini rüzgara emanet edip usanmadan seslenirsin. “Özlediğim…!”
Özlediğin senin özlediğin kadar seni özlemeyebilir.
Sen gibi zaten hiç özlememiştir, sen gibi sevmediği gibi,
sen gibi sevemeyeceği gibi. Zamanın bir yerine takılmıştır o.
Geçememiştir. Geçemez de…Geçse sen gibi özler mi seni..
Sanmıyorum değil, hiçbir zaman!
Özlediğin seni görmez, duymaz, önemsemez, sen gibi…
Halbuki gözünün önündesindir. Kulağının dibindesindir.
Değerimsin dediği yerdesindir ama sen gibi önemsemez seni.
İstemezsin de zaten sen gibi önemsemesini.
Ama sen başka önemsersin özlediğini…
“Özlediğim…!”

Canımın ve yüreğimin kaygısını çekmiyorum artık zira canımı, canımın sahibine; yüreğimi de yüreğimin sahibine teslim ettim..

Şimdi bir kalbin atışında "durdurulmuş" olmayı biliyor olmalıyım...