Sevmek nedensiz başlar...

[KuM TaNeSi]

Sevmek nedensiz başlar...

Sevmek nedensiz başlar!

Sevmek nedensiz başlardı iste bu yazıda öyle başladı önce kâğıdı sevdim serdim önüme sonra kaleme sevdalandım aldım elime ve hiç nedensiz başladım süt beyaz kâğıda yüreğimi çizmeye...

On yıllık sevmeye adanmış bir maziyle dikildi karşıma yüreğim hatta taa ruhlar âleminde öğrenmişti sevdalanmayı önce sevgilerin en büyüğünü içine yerleştirmişti Allah'a duyduğu ki onun sevgisinden razı gelmemismiydi dünyaya imtihan için gönderilmeye. Sonra ruhunun bedene sarılma zamanında bulunduğu kutsi bedene sevdalandı onun varlığı için tüm çabaları sarf eden kişiye adini bile bilmediği sonraları anne demeyi öğrendiğine. Gözlerini ilk açtığında onu ürküten dünyayı tanıdıkça sevdi tanıdıkça sevmekten vazgeçti...

Büyüdü büyümeyi sevdi. Yürüdü yürümeyi. Ağlamayı bile sevdi zor zamanlarında yalnızlığı sevdi kalabalıktan sıkıldığında ve kalabalığı sevdi yalnızlıktan korktuğunda. Oyuncakları oldu barbisini sevdi ama onunla oynamayı değil! Arkadaşları oldu bir sürü sevdi onlarda.. Kimileri çoktan unutmuş olsalar da! Sevmekten vazgeçmeyenlerini sevdi Dost bildi! Dost bildikleri de unuttu kimi zaman çekip gitti. Çekip gitmeyi değil kalmayı sevdi kalıp sevmeye devam etmeyi...

Sevmekten hiç vazgeçmedi!
Bir gülü sevdi; dalında duran mevsimleri; doğayı zaman içinde renkten renge boyayan
mektupları; uzak diyarlarda sevilenlerden birkaç satira sıkıştırılmış özlemleri taşıyan doğayı hayati varlığı yokluğu hepsini sevdi işte. Parkta oynayan çocuğu sevdi dolmuşta yanına oturan yüzüne bile bakmadığı kızı...

Sevdi işte nedensiz...
Âşık olmayı sevdi sonra içine oturan o duyguyu o delirten bir anda terletip bir anda üşüten ellerini titreten yüreğini sızlatan aklini başından alıp uzak diyarlara taşıyan özlemleri kavurup kavurup sıcak sıcak yüreğine döküp dağlayanı ağlatanı güldüreni...

Sevdi hiç pes etmedi nedensiz başladığı yolculuğunda yol almaktan vazgeçmedi...
Sevdi Sevdi Sevdi...

Gün oldu kapıyı sabır çaldı hiç tereddütsüz buyur etti içeri "Beni misafir etmen gerek ne zaman gideceğime ben karar vereceğim" dedi! En güzel minderlerini serdi yere oturttu onu da kösesine. Evet ya sabretmeyi de sevdi hala oturuyor minderinde...

Herkese yer var yüreğinde! Acı çekmeyi bile sevdi bu divane yürek güzel günlerin kıymetini bilmek uğruna. Hiç nedeni olmadan içinde bir parça gaye gütmeden çıkar büyütmeden Sevdi Seviyor Sevecek...

Eğer bir gün vazgeçerse bu sevdadan iste o vakit bilinsin ki yüreğim son nefesini verecek...



alıntı

[melek1943]