Dünyevileşme hastalığının iki ilacı

[EyMeN&TaLhA]

Dünyevileşme hastalığının iki ilacı

Zekât ve sadakanın içtimaî hayata katkıları herkesin malumu. Yanısıra insanın kendisine, nefsine bakan hikmetleri de azımsanmayacak kadar çoktur. Bunlardan bir tanesi insanın dünya malına olan tamahı azaltması...
Bunlara bir merdivenin basamakları nazarıyla bakılsa, sadakalar merdivenin ilk basamağı, zekât ise biraz daha yükseğe tırmanma gibi düşünülebilir.
İslamiyet’in yapmamızı önemle vurguladığı bu iki hakikat, “Dünyalıklar elden çıksa da insanın saadeti bozulmuyor” diye insana kanat veriyor. “Az sadaka çok belayı def eder” hakikati mucibince insanı büyük yıkımlardan da koruyor. Bunun bir yönü daha var...
Tıpkı “deprem öldürmez, depreme dayanıksız binalar öldürür” hakikatinde olduğu gibi, dünyanın kendisi değil de insanın kalbine yüklediği dünyalıklar insanı harap ediyor. Allah dünyanın mayasına geçicilik kattığından, içindekiler her an harap olmaya müsaittir. Şayet insan bunları kalbine bağlamışsa, yıkıldığı zaman beraberinde insanı da yere serebiliyor.
Bazen ciddi bir kazadan kurtulduğu halde hasar gören arabasına üzülen insanları duyuyor ve hayret ediyoruz. Bu tepki, o arabanın sıkı düğümlerle kalbe bağlandığının en aşikâr örneğidir. Allah onu kazadan sağ salim çıkararak yeni fırsatlar vermiş ama o, kendi eliyle attığı düğümleri çözemediği için manevi hasarlardan kurtulamamış!
Elbette insan dünya ve içindekileri kolay elde etmiyor. Her uğraş, attığı bir düğüm gibi onu kalbine iyice bağlıyor. Hal böyle olunca da kolay kolay göz ardı edemiyor. Bu nedenle bunları bir kalemde hiç yokmuş gibi düşünmek çok zor. Basamak basamak, aşama aşama ilerlemek gerekiyor.
İşte bu yüzden de, insanın nefsine baktığı cihetle de zekât ve sadakalar önem arz ediyor. Bir, sadaka yoluyla elinden çıkan mala, bir de imtihan yoluyla ayrılıp gidenlere bakıyor ve bunları kayıp olarak değerlendirmez oluyor.
Asıl mesele bu: nefsi alıştırmak. Dünyalıkları olduğu yere bırakmak, “kalbe değil, ahıra bağlamak” İmam-ı Azam’ın dediği gibi.
Netice olarak sadaka ve zekâtın bu düğümlerin gevşetilmesi ya da bazılarının
açılması gibi, hayatî önemi olan mühim bir manevi ameliyeye tekabül ettiğini söyleyebiliriz. Allahu a’lem!




alıntıdır



İkram ARSLAN

[RaDaMoN]

peygamber efendimiz sav bir gün müslümanlara ganimet dagıtırken adamın biri gelip hz peygamberin cübbesini arkadan çekiştirmiş ey muhammed demiş,, sana bazı ganimetler geliyor onlar senin babanın malı deyil banada ver diyordu,, nebi rahmet nebisi sukut ßuyuruyordu: efendimiz çıkarıp adama 3 altın verdi adam: ßu yetmez ey muhammed dahada ver,, efendimiz sav hz bilel ve hz muaz bin cebel'e emir ßuyurdu gidin evime bakın yiyecek birşeyler varsa getirip bu adama verin getirdiler birkaç zeytin biraz ekmek adama verdiler adam: buda yetmez ey muhammed dahada ver,, o sırada zengin takva sahibi bir zat geçiyordu geldi Allah resulune selam verdi ya resulallah dedi şu koca sürüyü görüyormusunuz? yüzlerce deve ve koyun hepsi benimdir ve ben hepsini Allah için size adıyorum infak ediyorum dedi ve gitti,, efendimiz sav mubarek ellerini deminki asi adamın omuzuna attı ve sürüyü işaret ederek ßuyurdu ki: şu koca sürüyü görüyormusun? al götür hepsi senindir adam hayretler içinde kaldı o an Allah resulunun ayaklarına sarıldı ve dediki: Ya resulallah valladi demin buraya gelmeden önce hayatta en nefret ettigim kişi sendin ama şimdi anladım ki sen Allah ın resulusun peygambersin,, çunku verirken hesap yapmıyorsun arkana bakmıyorsun dedi kelime-i sehadet getirip müslüman oldu ve koca sürüyü onune katıp gitti,, Allah cc bizi onun sunnetinden ve sefaatinden ayırmasın inş [Amîn]

VESSELAM