Geçmişte Kalması Gerekenleri Severek Geçmişte Bırakın
 

Rahman ve Rahim olan Allah'ın adıyla

"Her nefis, ölümü tadacak; sonra döndürülüp bize getirileceksiniz."

Ankebût Suresi 57. Ayet


Es selamu aleykum,

Son zamanlarda kendimde istemsizce gördüğüm bir davranışı raporluyorum.

Örnekle anlatacağım, ki o şekilde daha kolay anlaşılır:

Bir fotoğrafı silmek istediğimde ve ama bu fotoğrafın bazı güzel hatıraları da varsa ve bu beni durduruyorsa: kısacık bir düşünme ardınca, o fotoğrafa içten bir veda öpücüğü verip siliyorum.

Bir başka örnek, ki bunu daha bugün yaşadım:

Bir sitede yıllar önce severek kullandığım bir kullanıcı adının bugün başkası tarafından alındığını gördüm. Eğer doğruysa yaşı 60'a yakın bir hanım tarafından. Önce içim bir cız etti, ama hemen ardınca düşündüm: "Birisi benimle aynı ismi beğenmiş" : )

Evet, buna mutlu olmam gerekir; ki o ismin sahibi ben değilim. Hatta bu hayatın sahibi bile değiliz; hepimiz sadece geldik ve geçiyoruz, ve isimlerin bile sadece geçici kullanıcılarıyız.

Sonuç? Bir veda öpücüğü de geçmiş kullanıcı adıma : ) Yeni sahibine hayırlı olsun, mutluluk ve huzur versin dilerim 🌱

Kısaca özetlemek gerekirse:

Bu ölümlü dünyada her şeyden zaten eninde sonunda ayrılacağız. Bu ayrılığın henüz yaşarken ve severek olması da gayet mümkün. İşte bu huzur verici hali sizlerle paylaşmak istedim; ki vazgeçmeniz gereken ama vazgeçemediğiniz şeyler varsa bir de bu açıdan bakın 🌱

Sağlıcakla kalın dilerim.

Geçmişle bir isim üzerinden kurduğun bağ aslında ona yüklediğin anlamdan alıyor bütün değerini. Anısı var diyerek biriktirdiğimiz, sakladığımız ne varsa; bazen bilinçli bazen de bizden bağımsız vedalaşmak gerekiyor. İşte o vakit hızlı bir durum değerlendirmesi yapmak ve eşya bile olsa helalleşerek vedalaşmak kalbini dünya üzerindekilere bağlamamayı da öğretiyor bize.

Bende bir örnek vermek isterim. Taşındıktan sonra evdeki bazı küçük eşyaları soruyorlar ben "helalleştik" diyorum.) Bu attım anlamına geliyor.)) Nasıl atarsın, çok hatırası vardı, hiçmi için sizlamadı gibi eleştiriler geliyor hâliyle. Geçenlerde, kendi el boyamam olan, 16 senelik ahşap bir ekmek kutusunu attım (artık ahşabı bozulmuş yani) Onun üzerinden bu şekilde bir konuşma geçti. Çok yer gezdiğimizden midir bilmem çocukluklari, oralardan kalan eşyalarla kurdukları bağ biz bildiğin naftalinli sandık gibiyiz.)) evdekilere geçmişte kalanlarla vedalaşmanın normalligini anlattım. Şöyle ki;

Sevgili ailem evde görmediğiniz şeyleri "nerde" diye sormayın artık. hepsiyle helleştim. Attım diyorum ama geri dönüşüme koydum ve anında ihtiyacı olan biri tarafından alındı. Ben Gazze'yi gördüğümden beri dünü dünde bırakıyorum. Bugün rahatız ve bir savaşa bakar dününüzü aramak. Bakın onlar bugünün mücadelesini veriyor dünü hatırlayıp ye'se düşmüyorlar. Çıkın şu anı, geçmiş, değerli, vazgeçememe sendromundan.

Arabalardaki dikiz aynası arkaya şöyle bir bakıp önüne devam edebilmen için vardır. Sürekli arkaya bakarsan kaza yaparsın. Geçmişe şöyle bir bak sonra sağlıklı yol al. Geçmişte bırakmak zorunda olduğunuz herşeyle "helalleşin" ve arada dikiz aynasina bakar gibi devam edin. Dünyayı sırtına sarmadığını, kalbine bağlamadığını farketmeli. Bu bencillik değil insanî ve güzel birşey/cic/ek/

Ne güzel ifade etmişsiniz, örneklendirmeniz de muhteşem olmuş maşaAllah : ) cicekver "Aklın yolu bir." demiş atalar, işte ben de aynen böyle düşünüyorum. Kalbin ve evin yükü haline gelmiş eşyaları vs geçmişte bırakarak önümüze bakmak gerek; ki en önde ölüm denilen hakikat var. O gün geldiğinde o vazgeçemediğimiz şeylerden bizler zaten istemesek de ayrılacağız ve asıl önemli olan bir nokta var: bizden sonraki yakınlarımız, büyük ihtimal gerçekte sevmedikleri veya ihtiyaçları olmayan eşyaları "sırf bizden kaldı" diyerek atamayacaklar. Kıyamayacaklar, "annemindi bu" diye kırılınca ağlayacak, belki biri kırsa tartışma sebebi olacak. O yüzden, onlar bu duruma gelmeden, bizden geriye olabildiğince anlamlı/kullanışlı/saklamaya değer eşyaları bırakmak üzere: bizler yaşarken kendi temizliğimizi kendimiz yapmayı herkese tavsiye ediyorum : )

Bu arada dünyada bu temizlik "İsveç ölüm temizliği" adıyla bilinen bir şey ve kısaca amacı, aynı dediğim gibi: ölümümüzden sonra kalanlara eşyalarımızla yük olmamak. İnsanlar henüz yaşarken kendi ardlarından yapılacak temizliği yapıyorlar yani. Bunu ilk duyduğumda da "vay be, işte aklın yolu bir." demiştim yine : ) Nitekim çocukluğumdan beri bu konuda ayrılıklar, ölümler vs derken çok yıpranmış biriyim. O yüzden eskiden beri bu konuda acımasız olduğumu söyleyebilirim : )

Çok faydalı gerçekten ben geçmişe takık biriyim kolay vazgeçemiyorum inşallah sizler gibi olurum mahcup000 aklıma bişey geldi bizde ölenin eşyaları atılır. Çok üzülürdüm ben olsam tırnak markasını bile saklar hiçbirine kıyamam derdim.acimasiz degilmi ya ölüyosun herşeyini dağıtıyorlar yada senin dediğin şekil herşeyi saklarsanda hiç unutamazsın.unutmasa hep hatirlasa olmazmimahcup000

Hatıra eşyalarla ilgili benim düşünce şeklim "eğer, birini/güzel bir anıyı hatırlamak için bir eşyaya ihtiyaç duyuyorsan: o anı demek ki o kadar da önemli değilmiş." Kısaca anılar konusunda hafızama güveniyorum ve eğer unutacak olursam: demek ki çok önemli değilmiş ki unutmuşum, önemli olsaydı unutmazdım cicekver

İlerde Allah muhafaza hafıza sorunu vs olsa, zaten o zaman eşya falan da fayda vermez, Rabbim hepimizi korusun.

Geriye tek bir şey kalıyor: hatıraların "saklamada zorluk çıkarmayacak olan" kısmının güzel oluşu : ) Bir not, bir resim, eski usül takvimler hala kullanılıyor olsa ilgili güne ait bir takvim yaprağı, bir çakıl taşı, bir alışveriş fişi vb "toplasak 1 kutuya sığacak şekilde" bir anı sandığı hatırlamak için gayet yeterli ve sevimli : )

Ek olarak: vefat eden kişinin hayrına ihtiyaç sahiplerine vermek, saklanmakta güçlük çekilen hacimli eşyalar için en güzel yol. O eşyanın sevabı, o eşyanın kendisini saklamaktan daha akıllıca olur; hem vefat edene, hem de vesile olana : )

En nihayetinde zaten herkes ve her şey yok olmayacak mı? Mülk hiçbirimizin değil, sadece hayattayken kullanıyoruz ve bizden sonrakilerin de değil, onlar da kiracı. Mülk Allah'ın ve hatıra için bile olsa fazla eşyayı saklamayıp infak etmek en akıllıca iş. Bu konuda bir hadis vardı, aktarayım:

Mutarrif, babasının şöyle anlattığını naklediyor:

“Rasulullah'ın (sallallahu aleyhi ve sellem) yanına geldim. Bu sırada Elhâkümü"t-tekâsür (Çoklukla övünmek sizi oyaladı) sûresini okuyordu. Ardından şöyle buyurdu:

"Âdemoğlu 'Malım, malım!' der. Ey âdemoğlu! Acaba yiyip tükettiğinden, giyip eskittiğinden ve sadaka verip (âhirette karşılığını almak üzere) önden gönderdiğinden başkası senin malın mıdır?" ”

(M7420 Müslim, Zühd, 3)


Giydiklerimiz eskiyip, yediklerimiz tükenip yok oluyor. Ancak Allah için verilen, o sonsuzlukta bizlerle olacak inşaAllah : ) Vefat eden yaşarken ihtiyaç fazlalığını verse en iyisi aslında, ancak ardında kalmış olabilir, öyleyse onun için vermek en güzeli oluyor bu durumda : ) Vesile olanın hayrı da kendine tabi cicekver