Nübüvetten önce, nübüvet zamanında ve nübüvetten sonra ben mehdiyim,ben deccalım,ben hızırım,ben peygamberim diyenleri çok duyduk ve çok okuduk.
Fakat ben hakkım ben Allah'ım gibi iddalar vahiy döneminde olsaydı nasıl ayetler inerdi çok merak ediyorum.
Böyle şirkler dünya tarihinde herhalde eşi benzeri olmamıştır.Eğer olsaydı kuran mutlaka bunlardan söz ederdi.
Acıdırki bu düşünceler milyonlaraca insan tarafından benimsenmiş halen benimsenmeye devam etmektedir.
Bu düşüncelerin savunucuları her nedense bu cümleleri savunurken,Bu cümlelerin sahipleri güya aşka gelmişler,bu aşk ruhu ile bunları söylemişler.Bu nasıl bir zihniyet Allah'ım,bu zihniyeti anlamaya çalışıyorum fakat bir türlü işin içinden çıkamıyorum.
Düşünüyorum,düşünüyorum peygamberimizin şu sözleri aklıma geliyor.
""Ashabına hitaben siz insanların içerisinde benim kadar Allaha yakın kimse yoktur,siz insanların içerisinde benim kadar Allah'tan korkanınız yoktur,siz insanların içerisinde benim kadar,Allah'a ibadet edeniniz yoktur,peki sizin bu yaptığınız neyin nesi,nefsinizin sizin üzerinizde hakkı vardır,eşlerinizin sizin üzerinizde hakkı vardır,Allah'ın sizin üzerinde hakkı vardır o halde sizde her hak sahibine hakkını verin""
Peki bu insanlar nasıl bir ruh halindeler anlamak mümkün değil.Haşa siz peygamberden daha üst seviyedemisiniz.Gerçi bunuda idda ettiler ya,delil olarakta Hızır (a.s) ile musa(a.s) kıssasını gösteriyorlar
İsa Allah'ın oğludur dediklerinde yer ve gök nerdeyse çatlayacaktı,peki bu sözlere yer ve gök nasıl bir hal üzereler Allah bilir.