[enderhafızım]

Sevmek benzemekmiş meğer

Sevmek benzemekmiş meğer ve kocaman bir yürek lazımmış seni sevmeye, bizler sensiz geldik bu dünyaya.
Kıtalar vardı aramızda ve 14 asır gibi bir zaman epey uzaktık sana, ama kararlıydık adımlarımızda, seni tanımaya, sevmeye, benzemeye ve bu sayede Rabbimizin rızasına erip yakîni tatmaya kararlıydık.
Adımlarımız çelimsizdi, belki apalamaktı1 sadece bizimki, yürüyemiyorduk bir türlü, koşamıyorduk.
Söylesene apalayarak geçilir mi, 14 asır sonunda kavuşur muyuz sana, sen bizim için “Kardeşlerim!” diyordun, “Onlar gelmediler, ileride gelecekler” derken ashabın bir buruktu sanki.


Evet, dediğin gibi bizler senden sonra geldik ama ne kadar kardeş olduk sana bilemem, halimizi görme sakın ey nebi, sana benzeme yolunda attığımız her adımda önümüze çıktılar; “siz yapamazsınız, beceremezsiniz, o iş geçti, o zamankilerin işiydi” dediler. Söylesene! Gerçekten yapamaz mıyız?


Seni görmeden de sevemez miyiz? Birçok şeyi becermiştik ama. Hem de ne zorluklara rağmen, doktor olmuştuk, mühendis. Ya yapılan bunca keşifler; hepsini becermiştik, atomları dahi incelemiştik. Ama seni tanımayı, sevmeyi ve sana benzemeyi beceremeyecek miydik?
Yine de yılmayacak ve devam edeceğiz apalamaya, güçsüz ve zayıf olsak da, bir Ebu Bekir (r.a.), bir Ömer (r.a.), bir Ali (r.a.) olamayız ama seni sevme, tanıma ve sana benzeme yolunda üstümüze düşeni yapabiliriz, değil mi?


Dedim ya bir yürek isterdi seni sevmeye ve yüreklerimiz can atmaktaydı sana benzemeye ve yakîne ermeye…


Özledik Ey Nebi...