[AŞK'ÜL İSLAM]

Tasavvuf nedir? Maşuk kardeşim ben mürşidimiz olmasın demiyorum, kaldı ki İlk Okul talebesi gibi hepimizin Ömrü boyunca bir ÖĞRETMEN'e ihtiyacı vardır.
O öğretmenle paylaşılan herşey , en sevgili ile paylaşılan her şey gibi olmalıdır, Dostane, Sıcacık, Arkadaşça.. Yani aman hocam elini ayagını sakalını öpeyim hocam şeklinde değil, sen ne dersen o olur şeklinde değil. Benim şeyhim birtanedir şudur budur şeklinde değil..

Anlatmaya çalıştıgım Muhabbetten Muhammed SAV.in hasıl oldugu bir sevgi... Himmeti veren o şeyh hoca değildir, himmet direkt o muhabbetullah'tan hasıl olur. Ben de yaşadım ki biliyorum, benim de mürşidim var elhamdüillah ..Ondan öğrendiğim en güzel ders , o kişinin öncelikle kendisi için mürşit diyenlerden köşşşeee buccakkk kaçması oldu. Ben mürşid değilim allahın aciz bir kuluyum der, islamı en güzel hali ile yaşar ve yaşanması için canını dişine takardı kendisi

YANİ O ŞEYH torpil değildir, asıl torpil SİZSİNİZ , asıl torpil sizin muhabbetiniz, arkadaşlıgınız sadece ve sadece allah rızası için kurdugunuz muhabbetullah dostlugunun torpilidir bu ...O dostlukla O'na varırsınız... O dost sizin bırakın düşmenizi, ayagınıza batan dikenin acısını taa içinde duyar, annedir , babadır, agabeydir, kardeştir, sizinle buyur, sizinle çocuklaşır, size sahip oldugu tüm ilmi vermek için çareler arar gece gündüz. Onunla birlikte iken hem o kendisini, hem siz kendinizi , nefsinizi, yaşantınızı, allah cc.in hoşuna giden ve gitmeyen her şeyi birlikte keşfedersiniz. Buraya kadar sorun yok değil mi maşuk kardeşim..

Asıl olay burdan sonra başlıyor, cemaat, tarikat olaylarına girdiğimiz noktada ben dur diyorum . Neden ?
Mürşit çok, istemediğiniz kadar çok , talebe yok ! Herkes mürşit, herkes şeyh.. Halbuki mürşitler de talebe !...Hem de öyle bir talebe ki , hayatları son nefese kadar telep etmekle geçer.. ben mürşidim diyenden kaçarım ben, hem de son hızla!.. Ama kendi acziyetini, hatalarını, yanlışlarını gören, bunu açık açık itiraf etmekten çekinmeyen, ben mürşit değil talebeyim diyene gönül veririm, ömür veririm, sonuna kadar her fırsatta sohbet ederim, çünkü o benim için ezel ve ebed dostumdur, ya birlikte ahiretimizi kurtaracagızdır, yahut "onlar mürşitleriyle birlikte cehenneme girdiler" ayeti celilesinin muhatapları olacagız ki allah korusun !...

1-Ben şeyh'e yapılan rabıtayı değil, Gönül kabesine yapılan rabıtayı seçerim,
2-Şeyhın rabbin nurunu taşıdıgına değil, Kabe'nin sahibinin o nur'u rabıta ile gönüllerimize verdiğine inanırım.
3-Mürşidim dediğim insanın cennetlilk bir huri olduguna değil, mübarek olduguna değil , allahın aciz bir kulu olduguna ve onun da benim kadar cehennemlik olma ihtimaline inanırım .
4-Mürşidim dediğim insanlara olan sevgimle, cehennemlik olduklarını bilsem, kendim cennetlik olsam , sevdiklerimi , muhabbetullah dostlarımı almadan cennete girmem de girmemmm diye cennet kapısında yüz sene bekleyip ayak direrim.
5- Mürşid dediğimiz allah dostlarının, kendi okudukları kitap Hz. Kuran'dır, Onların mürşidi Hz. Kuran'dır, ama aynı zamanda tüm islam alimlerinin eserlerini sonuna kadar okurlar, Neden ? Çünki ilk ayete kayıtsız şartsız iman etmişlerdir. Onları mürşit yapan budur (Kendileri mürşit kıymetinde olduklarını bilmezler bile çogu zaman hatta reddederler. ) İşte o ayet "İKRA" _OKU!.. YARADAN RABBİNİN ADIYLA OKU.. !...

Başka söze ne hacet...