[talibetün]

Çok sevdiğim bir hikaye vardır. Güzellikleri paylaşmak, gören gözün, duyan kulağın sadakasıdır:
Zamanın birinde genç bir adam evlenir. Genç çift, aile büyükleriyle aynı evde yaşamaya başlar. Gün gelir genç adamın askere gitmesi icap eder. Bu ayrılık fikri, pek muhabbetli bu çifte ağır gelir. Çünkü iletişim neredeyse imkânsızdır. Kaldı ki kadın, okuma yazma bilmemektedir. Bu eksikliğin getireceği zorluklar, genç kadını daha da üzmektedir.
Vakit geldiğinde, genç adam ev halkı ile vedalaşır. Adam, gözü yaşlı karısı ile vedalaşırken ona iki kişilik bir sır verir. Bu sır özlem dolu geçecek yıllarda yüreklerine su serpecektir.
Gurbetten sılaya göndereceği her mektubun sonunda bir “nokta” bulunacağına dair söz verir genç adam. Bu işaretin; sevgilerinin ve sevgiyi çağrıştıran her güzel hayalin timsali olacağına dair uzun uzun izahatlarda bulunur sevdiği kadına.

Kocasını askere gönderen kadın, eve gelen asker mektuplarının aile meclislerinde yüksek sesle okunuşunu bir köşeden sessizce ve özlemle dinler.
Sonra da okunan mektupları müsaade ile alır, odasına çekilir. Anlam veremediği onca şekilleri gözleriyle taradıktan sonra, mektupların sonundaki noktaya çakılıp kalır gözleri her defasında.
O nokta, sevdiğinden nice nice haberler getiren bir süvariye dönüşür.
Hasreti, sevgiyi, aşkı, tutkuyu satır satır yazmıştır sevdiği adam. O da okumuştur.
Tek bir “nokta” onların sevgi dili olmuştur artık.




bu kıssa ne kadar güzel bir sevgi dili olmuş Allah razı olsun yazarımızdan bize bunları okuttuğu için
Teşekkürler