[_bülbül_]

ey sevgili...
şu dünya sürgünümde bir sen çıkmıştın karşıma
yalnızlıklara sürükleyen,yalancı hülyalara dalmışken ben
bir sen çıkmıştın, yalnız sen
gelişin diriliş muştusu olmuştu gönlüme
öyle bir geliştiki o ,umuduma yol,kışlarıma kardın,
aşkıma her zaman yeni bir nevbahardın sevgili
yaz güneşi senin varlığınla anlam kazanırdı
seninle daha bir güzel açardı Muhammedi güller
bülbüller hiç o kadar aşık olmamıştı güllere
çünkü Muhammedi aşkın ile sen vardın

gidişin neden öyle suskundu ey Muhammedi yar
bilememki neden yine hep üzüyordum seni
gidişinin suskunluğuna inat hadi yeniden gel
gel ki herhalime inat merakla bekliyorum seni

hayatın bu son deminde;
diriltici Mesih iksirini sunsun ümmete
gel ki işte yeni bir nevbahar...
gel ki kalmadı artık derman
gel ey Muhammedî Yar...