Ey Gönlüm! Ölümün Kollarına Düşmeden Uyan!/Muhsin Arslan
Beyaz gelinliği andıran kefeni giymeden...
Soğuk, nemli, kör, acımasız ve ıssız kabre inmeden...
Ruhun içinden çıkılmaz bir boğuntuya esir olmadan...
Yüreklerin ürpertisi ‘yalnızlık evine’ taşınmadan...
Acıyor mu acıyan yerlerin, ürperiyor mu nazik vücudun? Ne gam!
Hayatın gezinen bir gölge olduğunu bilmelisin ey gönlüm!
Tabiatın öldükten sonra filiz verdiğini, filiz vermek için ölmesi gerektiğini...
Ölümün kollarına düşmeden, filizlenemeyeceğini; filizlerin gül mü, diken mi ile yüzleşmeden...
‘Ana rahminden’ buraya hicretinin ak pakını, ‘kabirin rahmine’ aynı ak pakla gitmeyi akletmeden...
Akledip, fehmedip, fıkhedip, tefekkür edip ak alınla gidebiliyorsan? Ne gam!
İnsan hayatının en muhteşem bestesidir ölüm, o sonu yaşamayan daha doğmadı be gönlüm!
Geçerliliği sıfır nezdinde bir acı ile noktalamak, acı gerçeklerle uyanmak, o serüveni tüketmek hiç uğruna...
Kainatın yaratıcısı karşısında alnını secdeye, yüreğini davana, hayatını ‘hiçten uzak’ yaşamaya hala geç değil...
Bitmeyen hayatın başlangıcı, filizlerin filizlendiği, renklerin ayrıştığı, safların kesinleştiği/keskinleştiği o gün için...
Dehşetinden ürperdiğin, kalbin parçalanmadan uyandığın, o kabustan önce silkindiğin varsa? Ne gam!
Projelerini imanın çiziyorsa, kurallarına Rabbin dahil ise, imanının iffetine sadık isen...
Yapman gerekenleri yapmamanın, yapmaman gerekenleri yapma sancısı pişmanlığı var ise...
“Yapma! Dur!” içindeki “ilahi dost polis” seslerine teşekkür edip, o sesi boğmaya çalışmıyorsan...
Ölmeden ölebiliyorsan, dirilmeden dirilebiliyorsan, hesaplaşmadan hesap verebiliyorsan, filizlerinden utanmıyorsan...
Mezarın ana kucağı, geleceğin ana ocağı, kavuşacağın hayat sılan olacaktır be gönlüm! Öyle ise ne gam!
Muhsin Arslan 29.05.2013 [Linkler Ziyaretçilere Kapalıdır.Giriş Yap Veya Üye Olmak için TIKLAYIN...]