[enderhafızım]

İşten Dönüşte Güleryüzüne İhtiyacım Var!

İşten Dönüşte Güleryüzüne İhtiyacım Var!


Akşamları işten dönüşte hep bir şikayet.
''Yok çocuklar yaramazlık yaptı, yok şunu kırdı.
Derslerini yapmadılar, sözümü hiç dinlemiyor bunlar.

Annen telefonda bana neler söyledi.
Kardeşin misafirliğe bize geldi, hep surat sarkıttı.
Bıktım artık, bıktım...''

Bütün kadınlar böyle mi? Yoksa benim karımda mı var bir terslik?
Bekle beş dakika içeri gireyim.
Onca saat çalışmışım yorgunluğumu atayım. Elimi yüzümü yıkayayım, duşumu alayım kendime geleyim.

Sonra konuşalım. Yok illaki kapıda başlayacak şikayetlerine.
Beni güleryüzle karşıla, evimize koşar adımlarla geleyim. Çalışma saatinin bitmesini iple çekeyim.
Eve gelirken, suratı asık bir kadınla karşılaşmıyayım, eve geç gelmek için dışarlarda oyalanmayayım.
İşim biter bitmez evime, sana, çocuklarıma kavuşmak için koşar adım olayım.

Ama yok her gün böyle, seviyorumda ama git gide kendinden uzaklaştırıyor beni.
Yapma böyle diye çok konuştum, en fazla bir gün, ertesi gün yine aynı..
Ah be kadın, insan kocası için çabalamaz mı?

Vazgeç şu huyundan, koşar adım çalayım evimizin kapısını.
Gerçekten çok yıpranıyorum, onca yorgunluğun üstüne güleryüz arıyorum.
Güleryüzünü göster. Çıkart gereksiz kelimeleri aramızdan.
Unutma da o kelimeleri, sonra söyle. Kaçmıyorum ya, yanındayım.

Güleryüzüne doyayım önce, yorgunluğumu dindir sonra istediğini söyle.

Gülşah D.