 Kalbimin en bahar olan yerinden tut beni!
Kalbimin en bahar olan yerinden tut beni! Dudak payı sevdalardan sustum Rabbim!
Gecenin yalaz buudunda hicretler istedim, beni bana getirecek hicretler!... Oysa sürgün nisyanına tutuldum havf makamında. Çiğit gölgelerde korkuttum güvercinleri. Gececil öfkemle düştüm delişmen kaygıların sadağına.
Recaya bir bahar!...
-zemheri bahar!-
Nefti şırınga edilirken söze, gurbet düşlerimi çalan belgisiz tacirlerdi. Kar/a idi bakışları sözleri gibi. Değdi sol gözümün solundaki lekeye.
Kerbela düşmüştü bir kez hicrana.
Rabbim! Şehit hançeresinden geçtim kendime…
Kendim!
Keseye uygun ahitler bozdun.
Kırbaçladın hâki urbasını sözlerin.
Nazar kıldın tekil bakışlarına fecrin.
Rüzgarın şükrüne şahit tutuldun.
Ve şahit tuttun kalemi kendine.
Kendim!
/Kalbimde üç çağ öncesi…
Bir durak elif! /
Gitmeliyim kendime!
Rabbim!
Kendimde değilsem nerdeyim?
Sevdiğim!
Sende değilsem nerdeyim ben?
Sen değilsem kimim ben!
.
..
…
Kalbimin en bahar olan yerinden tut beni!
Bir nokta olayım ‘be’ye.
Ateşe verdim kalpten ötesini…
Emine ŞİMŞEK
__________________
Her insan hata eder. Hata işleyenlerin en hayırlıları tevbe edenlerdir.
Tirmizî, Kıyâme, 49; İbn Mâce, Zühd, 30.
|