Asalet kardeşim teşekkürler. İnsanın meramını ve nefsine yönelik çıkışı güzel anlatmışsın.
Alıntı:
asalet38 Üyemizden Alıntı
 Beni bir ben bilirim, bir de beni YARADAN,
İçimdeki yangın söner mi bir gün?
Aklayamadım kendimi bir türlü karadan,
Bu devran tersine döner mi bir gün?
Geç oldu ama anladım dünya fani,
Nerede benim gençliğim, nerde hani?
Bütün yaptıklarım dünyalıkmış yani,
Kapkara kalbime bir nur siner mi bir gün?
Kimse yok yanımda Rabbim'den başka,
Deli gönlüm acaba ne zaman gelir aşka?
Bir an önce aklım, başıma gelse keşke,
Bu rezil kepaze halim diner mi bir gün?...
...asalet... |
Beni ben bile bilmiyorum bilen ancak yaratan,
Teneşirdeki sudur, içimizdeki yangını söndüren
Kendisi değil, Yaratandır insanı karadan aklayan,
Yaratan Vahit'tir bir kez yaratır, ikincisi yoktur
Aç gözünü seyreyle, tekrarı yok bu devranın.
Hiç bir şey için geç değildir, velev ki bir an bile olsa
Gençlik geçerse geçsin, ruhlar her daim aynı yaşta
Haklısın, dünyadan kurtulabilsek içimiz huzur ile dolar
Kapkara kalplere nur üstüne nur iner O'nun ile olana
Ölmeden aklanmaz insanın nefsi, ölmeden ölenlere müjdeler ola...
Bilmez insan aslında ömür boyu yalnızdır dünyada
Ya ölür, ya ayrılır, ya terk eder, Hak'tan gayrı her kim yar olduysa sana
Şüphesiz tek dost olarak Allah vardır insanın yanında
O da hep sorar, kulum ben seninleyim her an yanında
Ya sen kiminlesin anla artık gezme kırlarda pazarlarda.
Zamanı vardır, belki deli gönül gelir bir gün aşka
Sen arzuluyorsan aşkı, seni arzuluyordur bil ki O'da,
Vaktinden önce çiçek açmaz derler, devam et sabıra
Nefis kepaze ise, ruh sultandır ikisi de aynı vücutta
Sen de bilirsin ki, en güzel çiçekler açar mezarlarda.
ali70