[CaferTayar]

ramazan gelince bana yetimler hatırlanıyor gibi geliyor
ve bir ramazan yetimleri anarken duygulanarak
dile getirdiğim bir şiiri paylaşayım sevgi değer dostumla

Yetimlik dili

Sen ne kadar zenginsin çocuk!
Ebeveynin var, seni seven, okşayan.
Kızıp bağırsalardı, yaramazlıklarına,
Sana sevgi besler, okşar seni annen.
Azda olsa, geçte olsa görmektesin babanı.
Değilmiki berabersin okşanmakta başın,
Sen ne kadar şanslısın hey çocuk!
Kucağına sığındığın bir ailen var.
Sen bilirmisin ana yokluğunun çaresizliğini?
Bilirimsin babasızlığın gönül boşluğunu?
Bilirmisin çaresizliğin acısıyla kıvranmayı?
Ve Bilirmisin annesiz, babasız olmayı?
Ben yitirilmiş duyguların girdabında,
Şefkat ve çaresizliğime umut ararken;
Ah bir unutabilseydim yetimliğimi.
Hatırlamasaydım öksüzlüğümü yetimliğimi.
Aklım henüz kavramıyor, gidenler niçin gider?
Geride kalan bizler, kimlere mirasız?
Şimdi sevgiye hasret gönül kırıklığımızla,
Yeri doldurulmaz annesizliğime yanıyorum.
Bir kucağın şefkatinde saçım taransaydı da,
Ve olsaydı üzerim giysisiz, ayağım çıplak.
Güzel giysiler mutluluk vermiyor bana.
Para ile gönül alınırımı sanıyorsunuz?
Bir samimi tebessüme neler vermezdim.
Yapmacık hediyelerle avutuyorsunuz.
Bir ailem olsa, çaresizliğe ağıt yakmazdım.
Size de hasret ve özlemle bakmazdım.
Yetişen güllerimi, susuzluk soldururken,
Çareyi size sunuyorum, yetimlik dilinden.
Ben bir yetimim, gönlümde sitem yüklü bulutlar;
Kıymetini bilin ailenizin çocuklar!
Biz sevgiye hasretiz, saf ve samimi
Biz sevilmeye hasretiz, bilmem anlatabildimdi?
Varidatı sır yani