Aylardan Sonbahar...
Issız bir kalabalığın ortasında yapayalnızım...
Yani sensizim bütün mesele bu...
Normal olarak evimden en az bana olduğun kadar uzaktayım.
Bir yürek kadar yakın olsanda bana Hayatım sensiz, sevgisiz!
İşte böyle geçiyor zaman.
Buralarda her sabah gün sensiz başlıyor sensiz bitiyor.
Sen Duymasanda görmesende gözlerinin baktığı her yerdeyim.
Gidecek yerim olsaydı inan giderdim...
Tutsak olduğum senli zamanlarımın edasıyla sensiz geçen ömrümün gözlerini arıyorum.
Ne varım nede yokum ortalarındayım hayallerimin.
Ne geri dönüşü var nede gözlerimin gördüğü
bir ışık.
Her yer karanlık...
Birgün daha seni özlemekle geçti.
Sen ki istanbul kadar büyülü, yaz akşamları kadar sıcak,
Rüyalarım kadar sade ve güzeldin.
Gücümün yettiği tek şey seni sevmekti oysa...
Gözlerim gene ışıltılı baksada boğaza her seferinde,
içimdeki güzelliklerin bir bir kopup gidişini seyrediyor yüreğim.
Senle ördüğüm o gizemli saatlerim nerede?
Nerede benim için ağlayan gözlerin?
Şimdilerde Hüzün kokuyor her bir yanım.
Titrek bir gölgeyim artık öptüğün yerde.
Yavaş yavaş tükeniyorum.
Bozuk bir plak gibi aynı şeyleri çalmaktan bıktı bu sürgün hayatım.
Kendimi biraz daha yaşlanmış hissediyorum.
Bir lahza daha kopmuşum hayattan.
Yeniden başladığım noktadayım.
Zamanı aşmış bir adamın hayatını oluşturan insanları,
anıları, benliği oluşturan ayrıntıları...
Bir hiç olmanın ve bunu hatırlamanın günleri...
Herkes biraz yalan kokuyor...
Zamanın hangi yaprağında gittin hatırlamıyorum
Adını bile koyamadığım bu sensizliğin tam ortasındayım.
İstanbulun ışıkları aydınlatmaz hayatımı bilirim...
Zaman hızla akıp gidiyor..
Yüz eskitiğim gidişlerinde sensizlikle yaşlanan bu yürek çok şeyi unuttu.
Bütün mesele seni anlamaktı.
Artık anladım.
Ben artık yokum Sevgili.
Umudunu Hasretine yenik düşürme sakın
Umarım sende beni anlamışsındır...
Ergin Borobey