[EyMeN&TaLhA]

Çocuğun kişilik gelişimi için en büyük felaket içinde ürküntülerin kalmasıdır.

Ürküntü korku sonrası kalan izdir, kalpteki titremedir.

Ani patlamalar, bağırıp, çağırmalarla çocuğu korkutan bir ebeveynin bir daha ki sefere sadece dişlerini sıkması çocuğu sinmiş hale getirmek için yetecektir. İşte bu, ürküntünün çocuğu edilgen hale getirmesidir. Ürküntü, korkutan kişiye bağımlı hale getirerek kişilik inşasını bozar,
İstemeden çocukta korku ve ürküntü bırakan ebeveynin yapması gereken şey; çocuğun seviyesine inip, karşısında diz çöküp özür dilemektir. Sonra da sıcacık koynuna bastırmak... Ebeveynin sükunet içinde tensel teması çocuğun en iyi tedavi edicisidir.