[nurşen35]

...Hüzün..../medineweb

Tebessümlerimin ardından kovalayanımmışsın fark edememişim.. Nasıl da yer bulmuşsun kalp atışımda. Çoğu zaman kelimelerle dillendirdim seni fakat hiçbiri gözyaşlarım kadar ifade edemedi hissettirdiklerini.
Hüzün, elemin yoldaşı...
Hüzün, gözyaşı tercümanı...
Hüzün, davetsiz misafir..
Hüzün, Rabbi'ne kenetleyen sonsuz huzur...

Kime misafir olmadı ki hüzün, kim ağırlamadı ki onu yüreğinde. Ve işte varlık hikayesi
Hüznün bittiği yerde, hüznü başlayan insan Hz. Adem...
İlk insan, ilk önder, ilk varlık..
Nasılda yakalamıştı onu hüzün aniden..
Nasıl dinlemişti Rabbinden gayrısını..
Ebedi bulmuşken nasıl kapılmıştı ebedi kaybetme korkusuna.
Bir korku itmişti onu yasak meyveye. Bu korkuyla dinlemişti İblis'in sinsice sözlerini.
Şimdi Adem (as) boğazındaki lokmada, pişmanlıkta...

Şeytan ise galibiyet gururundaydı. Ve ebed diyarına veda, Cennetten ayrılış...
Hüznün Adem (as)'da başlayan misafirliği ...
Adem (as) acılarda...
Ama onu bu denli üzen Cennet özlemi değil, Rabbinin sözüne gafletiydi.
Hüzün üstüne hüzün...... Adem (as) kayıplardaydı. Önce Rabbine verdiği sözü, sonra ebed diyarını ve Rabbinden sonra varlığına en yakın var'ını kaybetti.

Hz. Havva kader arkadaşı, Adem (as) 'dan bir parça , gönlüne sürur, hayatına ayna....

Ve dillendirdi gözyaşları hüznünü.
Damla damla akıttı tüm benliğini. Hüznüyle başbaşa zannederken kendini, fark etmedi ama Rabbi hep hüzünlü kalplerle beraberdi.

Ve sonsuz rahmetiyle affeden Gafur.
Son peygamberin hürmetine ilk peygambere gelen rahmetin cilvesi. Adem (as) şimdi Gafur isminin tecellisindeydi...

İlk o tanıştırmıştı bize hüznü.
Öylesine dost olmuştu ki hüzne kaybetmemecesine sakladı onu yüreğinde. Ama saklı kalmadı hüzün Adem (as)'ın kalbinde. Yürekten yüreğe asırdan asıra taşındı hüzün...
Çoğu zaman Rabbine en yakınlarının misafiri oldu. Öyle ki, Halil'ine terk ettirirken en sevdiklerini usulca yerleşti Hz. İbrahim'in yüreğine..
Yusuf (as)'ı kaybederken haset çöllerinde , Hz. Yakup'un gözlerine indi perde perde..
Yunus (as) karanlıklar içindeyken balığın karnında , onunla aynı seferdeydi. Ve en sevgiliye hiç bitmedi misafirliği.
Hayat boyu onunla beraberdir. Dünyaya gelişiyle babasızlık ve sonrasında anne özlemi. Bazen sessiz kalsa da hissettiriyordu beraberliğini. O büyüdükçe hüzünleri de büyüyordu sanki. Ve varlık aleminin kalbi olduğunu ilan etmişti ki en ağır darbeyi en yakınları vuruyordu. Baba vekili , amcası Ebu Leheb .
Dünyadan da ahiretten de nasipsiz insan. Zararı aslında hep kendine veriyordu...
Lakin değil mi ki Rabbi en büyük tesellisiydi.
Ve can yoldaşı , kucağına yüreğini serdiği insan Hz. Hatice'si en büyük destekçisiydi...

Hüzün hiç kimsede durduğu gibi durmuyordu onda..
Hüzün ona , o hüzne dost olmuştu. Çünkü; o hüzünle büyüyor, Rabbine kenetleniyordu. Küçücük yavrusu İbrahim'ini yolcularken ebed diyarına dökülen gözyaşları karşısında şaşıran sahabeye:
'' Kalp hüzünlenir, göz yaşarır'' demişti.
Çünkü; En Sevgili biliyordu ki hüzün varlıkta insanlıktaydı.
Hüzün; Taif'de ayaklarına atılan taşlarda, boykotta açlığın sızısında , Uhud'da Hz. Hamza'ya atılan mızrak darbesindeydi. Amcası Ebu Talib'e ve can yoldaşına son vedasındaydı hüzün..

Ve an oldu, veda ederken hüzün diyarına , ayrılığıyla perişan olan biricik Hz. Fatma'sına emanet bıraktı hüznü..
Ve sonrasında onsuzluğu yaşayan tüm yüreklere yerleşti hüzün...
Şimdi hüzün en anlamlı sancıdaydı.
Asrına misafir olamamanın verdiği acıda....









Alıntı....