[Mihrinaz]

Tuzunuz Kuru Olsun

‘Kesin Hatice Hanım’ın bakıcısı vardır. Tabii bakıcı olunca kolay bu kadar işi yetiştirmek, çocuğa bağırmamak…

Ne, yok muymuş bakıcısı?! O zaman kesin annesi yanındadır, o bakıyordur çocuklara.

O da mı değil? O zaman eşi çok yardımcıdır, başka türlü olamaz zaten.

Aa, eşi de yoğun çalışıyormuş, ha? Her baba gibi akşam geliyormuş yani eve?

O zaman kesin çocukları çok uslu. Benim çocuklar gibi olsalardı, görürdü gününü.

O da mı değil? Hele ufak olan çok mu hareketliymiş bir de?

Olsun, vardır yine bir yardım edeni, bir şeyleri…
Belli zaten halinden, tuzu kuru onun bence.’ Diyen anne,;;;

haklısın. Tuzum kuru benim. Çünkü ben kuruttum o tuzu ve ıslandıkça kurutmaya devam ediyorum.

Çok yoruluyorum, ‘aman genciz, akşam uyurum geçer’ diyorum.
Gece çocuklar uyumamakta direniyor ‘oh bu gece uykuyla zayi olmayacak, bol bol kitap okuruz’ tesellisine sarılıyorum.

Bazen öfkeleniyorum, kendi kendime ‘Allah sabredenlerle beraberdir, sabret öfkene’ diyorum.
Gün oluyor enerjim bitiyor, çocukların enerjisiyle kendimi şarj ediyorum. Hastalanıp dinlenecek fırsat bulamadığımda ‘çok şükür hayır için koşuşuyorum, hastalığa zamanım yok’ deyip kendimi motive ediyorum.
Çocuklar birbiriyle atıştığında ‘problem çözmeyi öğreniyorlar’ gözüyle bakıyorum. Evde yaygara kopunca ‘aman başım ağrıdı’ demek yerine ‘çok sesli çocuk korom var benim’ deyip, ben de şarkıya katılıyorum.

Her gün tuzum tekrar tekrar ıslanıyor; ben de emekle, gayretle, duayla onu tekrar tekrar kurutuyorum.

Yani haklısın tuzum kuru benim.

Bak güzel bir güne uyandık. Sen de ser tuzunu kurusun... O zaman hepimize 'tuzu kuru' bir gün olsun

Hatice Kübra Tongar