Bütün yaz keyifle sürüp, oynamaktan bıktıkları bisikletini bodruma atmıştı...Yeterince oynadım, büyüdum de artık dedi... Hem o kadar çok sürdikki, pedalları da kırıldı. Artık işe yaramaz, başkasına da verilmez bu anne...
5 yıllık ama Rengi de hiç solmamış dursun bakalim...
Baska eşyalar çikarilirken, işe yaramaz artık atilsin diye bahçeye firlatılmış bisiklet...
Ama çocuk için hiçte öyle değil...Bisikletin canlı mor rengi ferrari heyecanı uyandırmiştı meraklısında...
Etrafinda tur attı...Sonra iki kişi oldular..sonra üç kişi..Alıcı gözle bakiyorlar,elleyip dokunuyor ama bir adım daha ileri götüremiyor çocuk...
Sonra bisikletin sahibinin geldiğini gördü...Hiçte oralı değilmiş ifadesini takındı... "Hoşuna gittiyse sürebilirsin, ben sürmiyorum " dedi kız...
Tam sevinecekti ama; bisikletin sahibi kızın onay vermesi yetmedi O'na..."Ya annen" dedi çocuk...
Kız "Annemi de çağıralım, pedallarina belki birşey bulur, sürersiniz " dedi...
Tedirgin bakişlar..Ya izin vermezse annesi endişes,hepsi çocuğun gözlerindeydi... Annesi gormeden, dırdır etmeden, şöyle sürün şurda sürun aman surasina zarar vermeyin teranelerini duymadan hemen alalım gidelim der gibi , çabucak aldilar.. . Sürdüler sürduler sürduler.Hem de ne eğlenme..ne mutluluk... Bayram buydu galiba...
Anneye gulen mutlu yuzleri fotoğraflamak düştü... İşte dünyanın bir anlığına guzellştiği anlar o anlardı....
Çocukların herşeyini size onaylatmak zorunda olmasından vazgeçin... Düşün çocukların yakasından... Bakın dünya nasıl guzelleşiyor... Bakın insanlar nasıl guzelleşiyor..Guzelleştirin etrafinizı... Kendi çocuklarınızı sevip sevindirmekte değil marifet... Marifet bütün çocukları bagriniza basabilmenizde... Herkesin çocuğu herşeye layıktır...Bilmem anlatabiliyor muyum
