Eshabı Kiramdan Üseyd bin Hudeyr(r.a) anlatıyor:
Bir gün yolculuktan dönerken sahrada gecelemem icap etti. Yanımda atım ve küçük oğlum Yahya vardı. Oğlumu yatırdım,atımı bağladım ve kendimde Kur’an-ı Kerim okumaya basladım. Biraz okuyunca atım şaha kalktı. Okumayı bıraktım. Atıma baktım, o anda sakinleşti. Sonra tekrar okumaya başladım. Tekrar atım şaha kalkmaya başladı. Oğlumu ezecek diye korktum, okumayı bıraktım. At tekrar sakinleşti. Sonra tekrar başladım, atım yine kükredi ve şaha kalktı. Ne oluyor, ne görüyorda ürküyor? dedim. Başımı kaldırıp semaya bakyığımda , daha görmediğim şekilde, başımın üzerinde, içinde yıldızlar gibi pırıltılar olan büyük bir nur halkası gördüm.
Sabah erken medineye döndüğümde geceki manzarayı Rasulullah (S.A.V)e arz ettim.
Rasulüllah efendimiz(S.A.V) :“Ya Useyd!Sen bir yerde Kur’an-ı Kerim okursunda orada yalnız olduğunu mu zannedersin? O gördüğün nur halkası, Allah’ın nuru, içindeki yıldızlar gibi parlayanlarda Allah’ın melekleri ve ervahı mukaddesedir. Şayet sen sabaha kadar okusaydın seninle beraber olurlardı” buyurdular…Terğib c.3 sh.523