Ecel tek unutmayalım!
“Geçtiğimiz hafta Ertuğrul Akbay hayata gözlerini yumdu. Bunda trajikomik bir yan bulmak hoş değildi elbette. Paylaşmamın amacı da bu değil ama evet, üzerine ironi içeren yüzlerce "Caps" aktı, doldu, taştı. Çünkü ortada tuhaf bir durum vardı. "Extreme" sağlığı anlatan, yolunu yazan - çizen pek çok isim gibi Ertuğrul Akbay da ortalamanın üzeri bir yaşam süresini yakalayamadı. "Çok erken"... de denemez ancak... Bill Maher'ın HBO'da yayınlanan "Real Time with Bill Maher" programından bir alıntı ile devam edeceğim şimdi.
Euell Gibbons. Kitabının adı "Stalking The Wild Asparagus". Yabani bitkiler ile beslenme uzmanı idi. 64 yaşında vefat etti.
Adelle Davis. Nişastalı yiyeceklerden kaçınıyordu, hem de sonuna kadar. Hiç yemediğini anlattığı "Let's Eat Right to Keep Fit" kitabı milyonlar sattı. Adelle, 70 yaşında vefat etti.
Pritikin Diyeti'nin yazarı diyetisyen Nathan Pritikin. 69 yaşında vefat etti.
Michel Montignac da diyetisyendi. Montignac Diyeti bir dönem kasıp kavurdu gazeteleri. Kitabı 17 milyon sattı. 66 yaşında vefat etti.
Daha geriye giderseniz Clive Mccay. Kolonu kısaltma ile yüz yaşına kadar yaşamayı öneriyor, buna inanıyordu. Kendi üzerinde uyguladı. 68 yaşında vefat etti.
James Fixx. "The Complete Book of Runnig", Koşmanın Eksiksiz Kitabı'nın yazarı. 52 yaşında iken koşarken kalbi durdu, vefat etti.
(...)
Tüm bunlar tesadüfi olabilir. Bu "extreme sağlık" gurularının dediklerini yapıp hakikaten 100'ü geçenler de olabilir. Bunların istatistiği tutuldu mu, bilmiyorum..? Ancak binlerce mail'i (bir buçuk milyon elektronik posta, son altı yılda) okuyan, yazan, bilgi alan, bilgi veren ve pek çok duruma da şahit olan "sektör içi" bir kişi olarak Ay Üssü Alfa'dan bildiriyorum: Bedene travma yaşatmak hiçbir zaman iyi sonuç vermiyor.
"Sırf et ye!", "Sırf ot ye!", "Sırf sıvı iç!", "Sadece muz ye!", "Hiç yeme, komple aç kal!", "Kolon ile oyna, mideni aldır!" o bu...
Ya da "50 yaşında mısın, boş ver, günde 5 km koş, 10 km de hızlı hızlı yürü!", "Ağırlık kaldır, aletli jimnastik yap!" vs vs vs. Olmuyor. Maalesef, olamıyor.
Beyin, "Biraz ağırlaş" dediği zaman beden kaslarını gevşetiyor ve kendini Eko-Mod'a alıyor. Sakin, huzurlu bir yaşamı; etrafınızda dolanan büyümüş çocukları ve tatlı torunları, dinginliği ve sevgiyi ideal görüyor. Torun ile parkta yürümeyi ya da beden ağırlığının kalbe yük olmadığı en güzel spor olan yüzmeyi iyi ve doğru buluyor. 5'er kiloluk dumble'lar 20'li yaşa kalsın. Kalmalı. Yüzme, yoga ve tatlı yürüyüşler de bizlerin olsun. Huzurlu seyahatler de öyle...
Yaş dilimlerini ve geleneksel beslenme içinde sadece iyi ve gerçek ham maddeyi sofrada tutup fantastik fikirleri ve kişileri yaşam ağınızın dışında bırakmak bence en iyi fikir. Sizi besleyen işiniz ise, sizi besleyen amaçlarınız ise, sosyal girişimler ise, kitap yazmak ya da seyahat etmek ise... Her ne ise öyle yönelelim. Zorlamanın alemi yok.
İyi yemek, iyi su, temiz hava, iyi arkadaşlar, huzur veren eş, sevilen bir iş, güzel bir ev, radyasyondan uzak bir hayat, tüketim ve tatminsizlik topuna hiç girilmemiş bir hayat... Hedef bu olsun. Önemi olan hayatın çok güzel olduğunu gerçekten içinizde hissetmeniz, sakin bir teslimiyet ile kendi iç sesinizi dinlemeniz, hayatın size getirdiklerine direnmemeniz, dahası korkmamanız bence. Sizi siz yapan şeylerden vaz geçmemeniz... "Ah - vah" etmeyip uzanın, alın. 🙂 Yönetin ve düzenleyin hayatınızı, fakat beyninize ve bedeninize şoklar yaşatmayın. Beyninizin istemediği şeyi, bedeninize yapmayın. “
Profesör Dr. Cemalettin Topuzlu 'nun yazısı.