Kiminle konuşsan hep ikinci şahıslar güvenilmez, nankör, haksız, pervasız, kırıcı....
Fıtrat gereği güvenme ihtiyacı duyarız. Ekmek, su, hava gibi..Bu yüzden güvenmek zor derken kendinin ne kadar güvenilir olduğunu sorgularmı ki kişi...
Kimsenin kendine dönüp bakmadığı zamanlarda kendi nefsini ayna edebilmek marifet ve büyük erdem...
Güven..Emin...Selamet..Esenlik...
Bir mümine en çok yakışan sıfatlardır. Bunların olmadığı yâri yâreni neyleyim. Bende yoksa beni neyleyim...
Biri; "sana çok güveniyorum" dediğinde mevzu bitmiştir. Oradan beslenir, büyür, değerlenirsin. Oradan hüsnü zan besler, büyütür, değerli hale getirirsin..
Aksi, yalnızlık, değersizlik, bunalım, buhrandır...En tahammül edilemeyeninden hem de
