Zihin açıcı cevaplar olmuş. Teşekkürler dostlar.
"Hicr Suresi Ortak Çalışma Alanı" olarak değiştirilmesi bence de uygun.
Birkaç başlık altında çalışabileceğimizi düşünüyorum.
Bu başlıkta kafamızda oluşan soruları paylaşabiliriz.
Bir diğer başlıkta gördüğümüz bağlantıları açıklarız. Örneğin: İbrahim peygamber, evladının olmayışı ile ümitsizliğe düşme çağrısına, Yakup peygamber öldüğünü biran düşünmediği kayıp evladı ile ümitsizliğe düşme çağrısına muhatap oluyor. Yeyesu ve kanitiynin.. Sonrası her iki peygamber için göz aydınlığı oluyor."
Bir diğer başlıkta oluşan fikrimizi derli toplu ortaya koyan makalelerimizi paylaşırız. Mesela "Kur'an'da ümit kesmek üzerine notlar"
Bir başka başlık ise Hicr Sûresinin Tefsiri için açabiliriz.
Ayrıca yazdığımız makalelerin kolay erişilebilmesi için her biri için bir başlık da açabiliriz.
Evet Kara Kartal Hicr 75 demek istemiştim 71 yazmışım, düzeltme için teşekkürler )
Dediğim gibi yazdıklarınız benim için zihin açıcı oldu. Zikrettiklerinizle birlikte şunları da düşündürdü:
Boyun eğmek kelimesi nasıl oluyor da ümit kesmek manasına geliyor? Bizde de bunun bir kullanımı var aslında. Deriz ki "Ben kaderime boyun eğdim, böyle gelmiş böyle gider," ve bu sûreden anlıyoruz ki bizde "Kadere boyun eğip Allâh'ın rahmetinden ümit kesmek yasaklanmıştır." Bunu ancak sapıtmışlar, şaşkınlar yapar. Biz kadere boyun eğmeyiz. Bizim için imkansız diye bir şey yoktur. Çünkü Allâh için imkansız diye bir şey yoktur ve O Erhamürrahimin'dir.
Biz yalnızca Allâh'ın ve Resûlünun emrine kanitiniz/boyun eğenleriz. Allâh'ın hükmettiği yerde biz o hükme boyun eğeriz.
İblis ise boyun eğmeyerek secde etmeyerek Allâh'ın rahmetinden ümit kesendir.
Yusuf'un kardeşlerinin ise secde edeceğini görürüz. İblis Adem'e secde etmedi.
Yusuf'un kardeşleri de Yusuf'un babalarına daha sevgili olduğunu düşündüler ve tuzak kurdular.
İblis Adem'i cennetten çıkarmak için tuzak kurdu.
Yusuf'un kardeşleri evden çıkarmak için.
Yusuf kardeşlerine üstün geldi ve kıssanın sonunda da kardeşleri bunu kabullendi:
"Allâh'a yemin olsun ki, Allâh seni bize üstün kıldı. Doğrusu biz büyük bir suç işledik!" dediler.
Adem işlediği suçtan ötürü Allah'tan ümit kesmedi ve kendisini bağışlamasını ve rahmet etmesini diledi.
İblis ise ne Adem'in üstünlüğünü kabullendi ne de af diledi. Aksine "Sen beni azdırdın," dedi Allâh'a. Suçu kendi üzerinden attı.
İblis kelimesinin fiil olarak kullanımlarına bakarsak en ufak bir ümidin olmadığını görürüz:
Rum 12: Veyevme tekûmu-ssâ’atu yublisu-lmucrimûn
Kıyamet saatinin gelip çattığı gün suçlular, her ümidi keserler.
Enam 44: Felemmâ nesû mâ żukkirû bihi fetahnâ ‘aleyhim ebvâbe kulli şey-in hattâ iżâ ferihû bimâ ûtû eḣażnâhum baġteten fe-iżâ hum mublisûn
Kendilerine hatırlatılanları unuttuklarında, onlara her şeyin kapısını açtık. Nihayet kendilerine verilen o nimetlerle sevinip zevke dalınca onları azabımızla ansızın yakalayıverdik. Hemen bütün ümitlerini yitirdiler.
Müminin 77:Hattâ iżâ fetahnâ ‘aleyhim bâben żâ ‘ażâbin şedîdin iżâ hum fîhi mublisûn
Sonunda onlara şiddetli bir azap kapısı açtığımız zaman ümitsiz kalıverdiler.
Zuhruf 75: Lâ yufetteru ‘anhum vehum fîhi mublisûn
(Cehennemde)Onların azâbı hafifletilmez ve onlar azab içersinde ümitsizdirler.
İblis kelimesinin ya sonsuz cehennem azabında ya da kavmin helak edilişinde kullanıldığını görüyoruz. Velhasıl onlar için artık en ufak bir ümit yoktur. Hatta zuhruf 76 ve 77de cehennemdekilerle alakalı şöyle söylenir: "Ve biz zulmetmedik onlara ve fakat onlar zulmettiler kendi kendilerine. "Onlar cehennem bekçisine: "Ey Mâlik! Rabbin artık bizi öldürsün." diye seslenirler. Mâlik de: "Siz böylece kalacaksınız." der."
Velhasıl onlara yok olma ümidi dahi verilmeyecektir.
|